مدرسه علمیه زینبیه ایوان

درباره كنيه «اباعبدالله» براي امام حسين (ع)، سه نكته قابل ذكر است:
1. عرب در بدو تولد براي نوزدان خود علاوه بر اسم ، كنيه اي نيز تعيين مي كند ، كنيه حسين بن علي (ع) نيز از خردسالي «ابوعبدالله» معين شد.
2. امام حسين (ع) فرزندي به نام عبدالله داشت كه در كربلا به شهادت رسيد. گويا عبدالله در كربلا به دنيا آمد و مادرش رباب بود . او غير از علي اصغر است .
3. قيام امام، موجب بقاي دين و يكتاپرستي بود و پرستش هر يگانه پرستي در دنيا تا قيامت، مرهون حركت و شهادت امام است، از اين رو، او پدر تمام بندگان خداست؛

1

*خوش اخلاقی با مردم                2

*گفتار نرم ونیکو    3*امر به معروف و نهی از منکر   *4عزت نفس

 5*حفظ اسرار                 6*عفووگذشت    7* رعایت ادب                8*خیر خواهی برای دیگران

امیرالمؤمنین (علیه السـلام) می فرمایند: خوشا به حال کسی که زندگیش مثل زندگی سگ باشد!!! در سگ ده خصلت پسندیده است که مؤمن به داشتن آن سزاوارتر است.
نخست : آن که سگ در میان مردمان ، قدر و قیمتی ندارد که این حال «مساکین» است.
دوم این که سگ مال و مِلکی ندارد که این صفت «مجردین» است.
سوم این که خانه و لانه ای مشخص و معینی ندارد و هر جا که رود همان جا را خوابگاه خود سازد و همه زمین بساط اوست که این از نشانه های «متوکلین» است.
چهارم این که اغلب اوقات گرسنه است و این عادت «صالحین» است.
پنجم این که اگر صد ضربه تازیانه از صاحب خودش بخورد، در خانه او را رها نمی کند و این صفت «مریدین» است.
ششم این که شبها به جز اندکی نمی آرامد و این از صفت های «محبین» و دوستداران است.
هفتم این که رانده می شود و ستم می بیند ولی اگر او را بخوانند بدون دلگیری بر می گردد و این از علامت های «خاشعین» و فروتنان است.
هشتم این که به هر خوراک که صاحبش به او می دهد و راضی است و این حال «قانعین» است.
نهم این که بیش تر لب فروبسته و خاموش است و این از علامت های «خائفین» است.
دهم این که وقتی می میرد ارثی از او باقی نمی ماند و این حال «زاهدین» است.
اگر به این حدیث توجه شود به خوبی دانسته می شود که بسیاری که از صفات پسندیده ای که در این جا برای سگ بیان شده است از صفات متعالی کسانی است که به مقام انسانیت واقعی رسیده و خصلت های خوب را در خویش پرورش داده و به فعلیت رسانده اند؛ زیرا زهدو پارسایی، قناعت ، خشوع ، حب و دوستی ، مریدی ، صالح و درستکاری، توکل ، تجرد و مسکنت و فقر در برابر خداوند از مهم ترین امتیازات انسان های کامل و مومن است و بسیاری از کارهای و اعمالی که انسان به عنوان اصول اخلاقی و هنجاری عقلانی و عقلایی و شرعی انجام می دهد برای دست یابی به این خصلت و یا فعلیت بخشی به آن هاست.
درباره هر یک از این خصلت ها آیات بسیاری در قرآن بیان شده و راهکارها و دستورهایی نیز برای به دست اوردن آن تشریح شده است. برخی از آن ها به عنوان ملاک دین و معیار سنجش آن دانسته شده و در روایات نیز آمده است که به عنوان نمونه به این حدیث می توان اشاره کرد که می فرماید: هل الایمان الا الحب ؛ آیا ایمان جز حب و دوستی است.
خداوند خشوع و توکل و صلاح و زهد را ابزاری برای تقرب به سوی خود می شمارد که با این تقرب انسان به حقیقت وجودی خویش دست می یابد؛ زیرا تقرب به خدا از سنخ تقرب مکانی نیست بلکه مکانت است که با صبغه الهی گرفتن و شاکله وجودی او شدن شدنی و ممکن است.
به هر حال بهره مندی از اخلاق سگی می تواند آدمی را به سوی کمالاتی سوق دهد که آرزوی هر انسانی است.
بنابراین نمی بایست در تحلیل مسایل و دیدن اشیاء تنها به صفات زشت موجودی اشاره کرد که در سگ خصلت تندخویی و خشم اوست بلکه می بایست به ده ها صفت خوب و پسندیده ای اشاره کرد که می تواند درسی برای بشر باشد.

وضعیت کسی که در مقابل مردم جانماز آب می کشد و در خفا گناه می کند چگونه است؟

در بین رذائلی که انسان به آن مبتلا می ‏شود و در معارف ما حتّی بیش از کفر نسبت به آن نکوهش شده، مسأله نفاق است که از آن به دورویی تعبیر می‏ کنیم. نفاق گاهی در ارتباط با مخلوق است؛ مثلاً کسی روابطی منافقانه با افراد داشته باشد و در علن اظهار دوستی ولی از آن ‏طرف در خفاء دشمنی کند. امّا گاهی نفاق با خالق است، نه با مخلوق! البتّه با خالقش منافقانه عمل می‏ کند، برای بهره‏ کشی از مخلوق.

امام جواد در این روایت کوتاه می‏ فرمایند: «لَا تَکُنْ وَلِیّاً لِلَّهِ فِی الْعَلَانِیَةِ». تو از آنهایی نباش که در ظاهر و علن طوری خودشان را جلوه می ‏دهند که از دوستان خدا هستند، آدم متدیّن و خوبی هستند، امّآ در خفا دشمن خدایند!
به تعبیر ساده، از کسانی نباش که در علن و مقابل مردم، جانماز آب می‏ کشند، امّا در خفاء خلاف شرع می‏ کنند، «وَلِیّاً لِلَّهِ فِی الْعَلَانِیَةِ عَدُوّاً لَهُ فِی السِّرِّ». «عَدُوّاً لَهُ»، یعنی دشمنی با خدا. سرپیچی از فرمان خدا در خفاء دشمنی با خدا است دیگر. از این افراد نباش. این انسان بدترین فرد است.
یک وقت شخصی با مردم منافقانه عمل می‏ کند، مثلاً مقابل رویش می‏ گوید: من خیلی با شما کذا و فلان، بعد پشت سرش بد می‏ گوید و منافقانه عمل می‏ کند و دورویی می‏ نماید که این دورویی با شخص مخلوق است. بدتر از این، دورویی با خالق است که در علن اظهار تدیّن و دوستی با خدا می‏ کند امّا در خفاء کارهایی که می‏ک ند خلاف شرع است، «عَدُوّاً لَهُ فِی السِّرِّ».

حضرت می‏ فرمایند: از این‏ها نباش. کار این سنخ افراد، در قیامت سخت‏تر از کفّار است. چون این‏طور نیست که کفّار را از این‏جا که می ‏برند یک سر در آتش جهنم بیاندازند. یک وقت اشتباه نکنید! چون بعضی از کفّار مستضعف ‏اند. استضعاف یعنی چه؟ یعنی حقّ به اینها نرسیده. اگر شعار حق هم بوده امّا کسی برایشان تبیین نکرده است.
در روایات داریم: هنگام مرگ حقّ را به اینها عرضه می‏ کنند، اگر قبول کرد، همین کافر بهشتی می‏ شود، اگر قبول نکرد، معلوم می ‏شود با خدا دشمنی دارد و لذا راه و مسیرش جهنّم می ‏شود. ولی منافق‏ این‏طور نیست و کارشان سخت ‏تر از کافران است.

امام ضمن حفظ آراستگى خود در خانه، بر آراسته بودن مرد در خانه تاكيد مى نمود(1) و به آنان كه داراي امكانات هستند لازم مى‏شمرد تا خانواده خود را در رفاه و آسايش قرار دهند(2) و مى‏فرمود:
شايسته است كه مرد بر خانواده‏اش از جهت مالي توجه بيشتر نمايد تا آرزوي مرگ او را نكنند.
ايشان بر فراخى منزل تاكيد مى‏كرد و مى‏فرمود: زندگى دنيا و لذت آن در بزرگى منزل و دوستان زياد است

امام بر خوش اخلاقى و نيك رفتارى با خانواده توصيه مى‏فرمود:
«أَقْرَبُكُمْ مِنِّى مَجْلِساً يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَحْسَنُكُمْ خُلُقاً وَ خَيْرُكُمْ لِأَهْلِهِ يعنى: در قيامت كسى به من نزديكتر است كه در دنيا خوش‏اخلاق‏تر و نسبت به خانواده‏ى خود نيكوكارتر باشد».

1) بحارالانوار، ج‏73، ص 100.
2) وسايل الشيعه، ج‏15، ص 249، چاپ اسلاميه .