آیت الله بهجت(ره): انسان می‌تواند با رعایت آداب شرعی و دستورهای دینی از اطبّا مستغنی شود
یکی از مصری‌ها نوشته است:
«یَجِبُ اَن یَتَجَنَّبَ المَریضُ الدّواءَ، کَمَا یَتَجَنَّبُ مِنَ السُّمِّ»
بیمار همان‌گونه که از خوردن زهر اجتناب می‌کند، باید از خوردن دارو پرهیز کند.
در اروپا نیز مردم قبل از مبتلا شدن به درد و مرض با خوردن قرص از آن جلوگیری می‌کنند لذا گفته‌اند: عمرشان نسبت به‌جاهای دیگر بیشتر است.
در روایات ما آمده است: تا گرسنه نشدید نخورید و پیش از آنکه سیر شوید از غذا دست ‌بردارید شیخ‌الرئیس هم کلمه‌ای دارد که خیلی عجیب است، می‌گوید:
«اَلطِّبُ مَجمُوعُ فِی هذِهِ الکَلِمَهِ:
اِجعَل طَعَامَکَ کُلَّ یَومٍ مَرَّهً وَ احذَر طَعاماً قَبلَ هَضمِ طَعامٍ»
در هر روز یک وعده‌غذا بخور و پیش‌ازاین که غذای اوّلی هضم شود، از خوردن بپرهیز.
یعنی: گرسنگی کشیدن بیشتر موجب صحت است تا پرخوری و سیری.
انسان می‌تواند با رعایت آداب شرعی و دستورهای دینی از اطبّا مستغنی شود.
آقای به فرزندانش تذکّر می‌داد: سفارشی در فلان دفتر نوشته‌ام و آن این است که هر روز صبح یک عدد سیب میل کنید و کاری به دکترها نداشته باشید.

آقایی که نود الی صدسال سن داشت، می‌گفت: هر صبح یک سیب رنده می‌کنند و من می‌خورم و می‌توانم از جا بلند شوم، در طول سال در خانه سیب نگه می‌داریم.
گویا معروف است که اگر کسی ۴۰ ساله بشود و دوای صحت خود را نیابد «لا خَیرَ فِیه» (خیری در او نیست) نقل‌شده است: وقتی مار چشمش نابینا می‌شود از آن محلی که زندگی می‌کرد به محل دیگر می‌رود و بینا می‌شود.
انسان اگر داء و دوای خود را تشخیص بدهد هیچ ضرری به او نمی‌رسد،
«و لا اَقَلَّ مِن الاحتِیاطِ»
حداقل باید احتیاط کنند.