«یتیمِ اینترنتی» کودکانی هستند که والدینشان در فضای مجازی غرق شده و فرصت تعامل با آنها را ندارند.
این کودکان به شدت احساس تنهایی می کنند
جدی بگیریم…

این روزها مامان ها دائم سرشون تو گوشی هاشونه. وقتی ازشون می پرسی اینهمه وقت چیکا می کنی؟ جوابی که اکثر قریب به اتفاقشون میدن اینه: من باید بلد باشم بفهمم بچم کجاها میره! درست تربیتش کنم، حواسم بهش باشه. این مطلب رو همینجا نگه دارید تا بریم سراغ بچه ها. بچه های بنده خدا، یتیمان اینترنتی، بی پناهانی که مادرانشون به بهانه کسب آموزش های لازم دائم تو فضای مجازی غوطه ورن و هیچ وقتی برای تربیت و برآورده کردن نیازاشون ندارن!

مامانهایی که تو صدتا کانال آشپزی عضون ولی یک ژله ساده برای بچه هاشون درست نمی کنن و آخر سر از سوپر سر کوچشون از این ژله یک نفره بدمزه ها می خرن! نه یکی، 25 تا میذاره جلو بچشو میگه بیا پسره گلم، دختر قشنگم، مامانم، اینم جایزت که مزاحم مامان نشدی!

جدیدا تلویزیون این رسانه ملی پر حاشیه، یه تکونی به خودش داده و تیزرهای با این پیام “مهربانی هست” منتشر می کنه، که اگر تعداد معدودی از والدین هم برای لحظاتی کوتاه این پیام ها را تماشا فرمایند، قطعا راهگشایشان خواهد بود.

یکی از این پیام ها کودکی است که مکرر مادر خود را صدا می زند تا نقاشی را که همان لحظه کشیده به او نشان دهد اما مادر به او اعتنا ندارد و در پاسخ به ئرخواستش می گوید صبر کن تا کارم تمام شود! کودک در آن لحظه نیاز به توجه دارد، که در صورت عدم برآورده شدن، ذوق و احساسش فروکش کرده و دیگر رغبتی به انجام این کار نخواهد داشت. در نتیجه استعدادش شکوفا نشده و سلول های خاکستری مغزش کمتر کار می کنند و چه بسا آن کودک در این زمینه خاص استعداد بالقوه ای داشته باشد.

وقتی به والدین می گویند بازی های فیزیکی، اولین کاری که انجام می دهند چیست؟

……………………….