پروردگارا! قضا و قدر به آرزوها وادارم مي کند، هوي و هوس با طناب هاي مستحکم شهوات اسيرم کرده است، ياورم باش تا ياري ام کني و بينايي ام بخش،با فضل و احسانت بي نيازم فرما،تا از هرگونه خواهش و سوال از ديگران بي نياز شوم. خداوندا! تويي که انوار ربوبي خود را در دل هاي اولياي خود فروزان کردي تا اين که تو را شناختند و تويي که از دل هاي آنان اغيار را محو کردي تا به غير از تو محبت نورزيدند و به غير تو از تو پناه نبردند. در آن هنگام که آنان از بي پايگي جهان و جهانيان به وحشت افتند تو مونس و ياور آن هايي و هنگامي که براي آنان نشانه هاي باعظمت تو آشکار شد، آنان را رهبري فرمودي. کسي که تو را از دست داده چه به دست آورده و کسي که تو را پيدا کرده چه چيز از دست داده است؟ کسي که غير از تو را عوض از تو گرفت مايوس شده و کسي که غير از تو را از موجودات متغير جست وجو کرد، زيان کرد. چگونه مي توان به غير تو اميدوار شد در صورتي که صفت احسان تو تبديل پذير نيست.