هنگامی که پیامبر(ص) شهادت حسین(ع) و سایر مصیبت های او را به دختر خود، خبر داد; فاطمه(س) سخت گریه نمود و عرض کرد:
“پدرجان! این گرفتاری چه زمانی رخ می دهد؟”
رسول خدا فرمود:
“زمانی که من و تو و علی در دنیا نباشیم.”
آن گاه گریه ی فاطمه شدیدتر شد. عرض کرد:
“چه کسی بر حسینم گریه می کند و به عزاداری او قیام می نماید؟”
پیامبر فرمود:
“فاطمه! زنان امتم بر زنان اهل بیتم و مردان بر مردان گریه می کنند و در هرسال، عزاداری او را تجدید می کنند.
روز قیامت که فرا رسد، تو برای زنان شفاعت میکنی و من برای مردان، و هر که بر گرفتاری حسین گریه کند، دست او را می گیریم و داخل بهشت میکنیم….
فاطمه جان! تمام دیده ها روز قیامت گریان است، مگر چشمی که بر مصیبت حسین گریه کند! آن چشم برای رسیدن به نعمت های بهشت خندان است!

? بحارالانوار، ج44، ص292