چون گل خورشيدى عاشورا به نخلستان شكفت                     لحظه‌اى از شرم پشت نخل پيرى رو نهفت

شاه خوبان ديد كزان خيمه‌هاى طاق و جفت                      هيچ برجا نيست آنگه زير لب خنديد و گفت

يارى اندر كس نمى‌بينيم ياران را چه شد                             دوستى كه آخر آمد دوستداران را چه شد