نکته ای را که می گویم قابل تأمل است . من الان یقین دارم در پنج مترى من آب هست . یقین هم دارم آب هست .
من تشنه نیستم . دنبال آب نمى روم. ولى اگر احتمال بدهم در ده کیلومترى من آب است و بچه هاى من العطش مى گویند و خودم تشنه ام، بدنبالش مى روم. حتى بر اساس احتمال راجح و احتمال عقلایى، حرکت مى کنم. پس آن چه من را به حرکت وادار مى کند، علم به چیزى نیست، اضطرار به آن است. احتیاج به آن است.
مادامی که ما به این اضطرار و احتیاج نرسیم بدیهی ترین چیز ها که هیچ وحی منزل هم به کار نمی آید.

#استاد_علی_صفایی_حائری_ره