موقع آن بود ڪه بچه ها به خط مقدم بروند و از خجالت دشمن نابڪار دربیایند. همه از خوشحالے در پوست خود نمے گنجیدند. جز عباس ریزه ڪه چون ابر بهارے اشک مے ریخت و مثل ڪنه چسبیده بود به فرمانده و مے گفت : « جان فک و فامیلت مرا هم ببر، بابا درسته ڪه قدمه ڪوتاهه، اما براے خودم ڪسے هستم » . اما فرمانده فقط مے گفت :« نه ؛ یڪے باید بماند و از چادرها مراقبت ڪند. بمان بعداً مے برمت » . عباس ریزه گفت :« تو این همه آدم من باید بمانم » .

وقتی دید نمے تواند دل فرمانده را نرم ڪند ؛ مظلومانه دست به آسمان بلند ڪرد و نالید :« اے خدا تو یک ڪارے ڪن . بابا منم بنده ات هستم» ؛ چند لحظه اے مناجات ڪرد. حالا بچه ها دیگر دورادور حواسشان به او بود. عباس ریزه یک مرتبه دستانش پایین آمد. رفت طرف منبع آب و وضو گرفت. همه حتے فرمانده تعجب ڪردند ؛ عباس ریزه وضو ساخت و رفت به چادر.

دل فرمانده لرزید . فڪر ڪرد ڪه عباس حتماً رفته نماز بخواند و راز و نیاز ڪند . وسوسه رهایش نڪرد. آرام و آهسته با قدمهاے بے صدا در حالے ڪه چند نفر دیگر هم همراهے اش مے ڪردند به سوے چادر رفت. اما وقتے ڪناره چادر را ڪنار زد ؛ دید عباس ریزه دراز ڪشیده و خوابیده، غرق حیرت شد.

پوتینهاےش را ڪند و رفت صدایش ڪرد:«هی عباس ریزه…. خوابیدے؟ پس واسه چے وضو گرفتی؟» . عباس غلتید و رو برگرداند و با صداے خفه گفت:«خواستم حالش را بگیرم» ؛ فرمانده با چشمانے گردشده گفت:«حال ڪے را؟» ؛ عباس یک مرتبه مثل اسپندے ڪه روے آتش افتاده باشد از جا جهید و نعره زد:«حال خدا را ؛ مگر او حال مرا نگرفته؟ چند ماهه نماز شب مے خوانم و دعا مے ڪنم ڪه بتوانم تو عملیات شرڪت ڪنم. حالا ڪه موقعش رسیده حالم را مے گیرد و جا مے مانم. منم تصمیم گرفتم وضو بگیرم و بعد بیایم بخوابم. یک به یڪ» .

فرمانده چند لحظه با حیرت به عباش نگاه ڪرد. بعد برگشت طرف بچه ها ڪه به زور جلوے خنده شان را گرفته بودند و سرخ و سفید مے شدند. یک مرتبه فرمانده زد زیر خنده و گفت:«تو آدم نمے شوے ؛ یا الله آماده شو برویم» .

عباس شادمان پرید هوا و بعد رو به آسمان ڪرد و گفت:«خیلی نوڪرتم خدا. آلان ڪه وقت رفتنه. عمرے ماند تو خط مقدم نماز شڪر مے خوانم تا بدهڪار نباشم» . بین خنده بچه ها عباس آماده شد و دوید به سوے ماشینهایے ڪه آماده حرڪت بودند و فریاد زد:«سلامتی خداے مهربان صلوات» .