تقدیم به مردی که پیشانی اش مشرق آفتاب بهاری بود)
در فصل سرد غربت و در قطبی ترین شب تاریخ،

آن گاه که افسون گران بورژوا و چماق داران شکم باره هوا دار تاج و تخت، در لجن زار شب نشینی های شیطانی خود، غرق بودند…،

آنگاه که روشن فکران غرب زده «هُرهُری مذهب» به پز فُکُل و کراوات می رسیدند و هنرمندان بی رگ و مرفهین بی دردِ «کافه تریا»، آیه یأس نشخوار می کردند…،

آنگاه که یکی از عقل می لافید و یکی طامات می بافید…،

و آنگاه که سیاست، بی دیانت بود و دیانت، بی سیاست، منادی بر دار بود و آزادی در بند. استقلال در غل بود و عدالت در زنجیر. سلاح، راکد بود و فساد، رایج. ظالم بر تخت بود و مظلوم، بدبخت. مؤمن، ذلیل بود و فاسق، عزیز. یزید، عربده« هل من مزید» می زد و حسینj، بانگ «هل من ناصر».

و آنگاه که حرامیان، هم شریک دزد بودند و هم رفیق قافله، سنگ، بسته بود و سگ، یله!

و گله، بی شبان و گرگ ها حریص!

بناگاه، نهیب مردی برخاست که مهیب هزار زلزله داشت؛ غریو مردی که کینه تمام مغضوبین و مستکبرین در سینه اش بود؛ و خشم بر همه نفرین شدگان زمین در مشتش.

مردی که خروش بیداری اش، خواب رنگین همه خواب آلودگان را آشفته ساخت و همینه نهیبش، نوعروسان پرده نشین را از حجله برون آورد!

مردی که برق نگاهش، بارقه امید در دل همه ناامیدان افکند و رعد صدایش، پشت همه دشمنان خدا را لرزاند.

مردی که در کوچه باغ حجره سبزش، هزار هزار چلچله، بهار را فریاد می زد.

فریادگری از قبیله داد و بیدارگری از اقالیم قبله.

مردی از تبار پابرهنگان و سرداری از سلاله سربداران.

مردی از عشیره خورشید و سفیری از تبار توحید.

مردی از نبیره ابراهیمj؛ مردی از آل محمدi؛ مردی از سلاله علیj و زهراh؛ مردی که خاکش با شبنم عشق، گل شده بود و خونش با خون حسینj عجین.

مردی از روح خدا! مردی خمینی! خمینی و «ما ادراک ما الخمینی»؟!

و من و تو چه دانیم که خمینی کیست؟!

خمینی، آخرین آیت کبری بود در غیبت کبری!

خمینی، جلوه ای از بقیة الله بود، که چون ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد و دل رمیدگان جهان را انیس و مونس شد.

خمینی، مردی بود از سرزمین های سبز خدا.

مردی که از باغ های سرخ شهادت می آمد و عطر لاله در بر داشت و شور عاشورا در سر.

مردی که داغ هزار لاله بر دل و درد هزار ساله در دل داشت.

مردی که پیشانی اش، مشرق آفتاب بهاری بود و بوی خدا از ردایش جاری.

مردی که نرگس آفتابش، همواره نگران دشت شقایق ها بود و پنجره قلبش، همیشه به سمت بنفشه زاران، باز.

باشد که تا آخرین نفس، تا آخرین نفر و تا رسیدن به سرمنزل مقصود، به پیش تازیم و لحظه ای برای وصول به غایت آمال او، درنگ ننماییم و خود را در رزمی بی امان، علیه کفر و نفاق، در رکاب سوار سپید حضرت بقیة الله الاعظم بسم الله الرحمن الرحیم آماده سازیم.

همان موعود سبزی که در رجعت سرخش، تردیدی نیست.

همان موعودی که هسته هستی و میوه آفرینش است.

همان مهری که فروغ دل انبیا و نور چشم اوصیا و غایت آمال همه مشتاقان است.

همان بهاری که لاله ها به احترام او برخاسته اند.

همان که نرگس ها نگران مقدمش و شایق ها آیینه افروز رخسار اویند.

همان دلبری که صد قافله دل همراه اوست.

همان نگاری که آتش اشتیاقش، از پس خاکستر این همه سال، هنوز گل می کند.

آن ابر مرد شکست ناپذیری که مفاتیح غیب در دست اوست و جنود آسمان و زمین با اوست.

مردی سترگ؛ مردی شگفت!

مردی که «مثل هیچ کس نیست»!

مردی که فیض روح القدس، علم آدمj، ید بیضا و عصای موسیj، انگشتری سلیمانj، حُسن یوسفj، صبر ایوبj، دم مسیحj، لطافت محمدیk، ذوالفقار علیj و عصمت زهراh با اوست.

مردی که خدا با اوست!

به خدا سوگند، بهشت در نسیم صلواتش سبز می شود و دوزخ از شبنم عشقش سرد می گردد.

اینک، آن آفتاب در سایه سار غیبت، شاهد اعمال و نگران رفتار ماست.

مبادمان یک لحظه از چشم او بیفتیم.

مباد آن آئینه دار خدا را مکّدر کنیم که زندگی بر ما سیاه خواهد شد.

خواهد آمد و انتقام همه لاله های سرخ پرپر را از بادهای خزانی خواهد گرفت.

خواهد آمد و بر دل سوختگان، مرهم خواهد گذارد.

خواهد آمد و آهوان رمیده را ضمانت خواهد کرد و گرگ های دریده را خجل خواهد ساخت.

خواهد آمد و واژه ظلم و ستم را از فرهنگ ها پاک خواهد کرد.

خواهد آمد و در دولت کریمه سبزش، قاموس عدالت و قسط را برای همه، یکسان معنی خواهد کرد.

خواهد آمد، با رایت آفتاب بر دوش، و آن را بر بلندترین قلل کرامت و بزرگواری به اهتراز در خواهد آورد!

خواهد آمد و چشم ما را به جمال خود، و زمین را به نور الهی، روشن خواهد ساخت!

خواهد آمد و به اتفاق حسن و ملاحت بی نظیر خود جهان را خواهد گرفت.

او خواهد آمد و در این وعده، کمترین تردیدی نیست؛ چرا که خدایش وعده داد: «و نرید ان نمن علی الذین استضعفوا فی الارض و نجعلهم ائمة و نجعلهم الوارثین».