یکسالِ دگر طی شد، در حسرتِ دیدارت
من ماندم و نالیدم، چون عاشقِ غمخوارت

آدینه ی آخر را، یک بارِ دگر دیدم
بی آنکه شود ظاهر، بر من گلِ رخسارت

در مجلسِ پر فیضت، گه جمعه سحرگاهان
می رفتم و می گشتم، همخانه ی ابرارت

تو یوسفِ خوش سیما، ما منتظرت آنجا
در کسوتِ درویشان، بودیم خریدارت

ما سِرِّ دلِ خود را، گفتیم در آن مأوا
تا جا بِدَهی آن را، در مخزنِ اسرارت

از سادگی عشق و، از مهرِ فراوان
گفتیم و بشد آخر، دل سخت گرفتارت

گفتیم که بر زخمِ، هر شیعه تو درمانی
مائیم در این دوران، دلداده و بیمارت

رؤیت نشدی بر ما، در جمعه ی پایانی
اندوهِ چنین سالی، شد سهمِ دلِ یارت

ای فضلِ تو چون باران، همراهِ بهاران شو
تا زنده شود عالم، از بخششِ بسیارت