متاسفانه هر چند وقتی یک بار شاهدیم جوونی از شهرمون دار فانی رو وداع میکنه،جوانانی که با هزاران ارزو برای اینده خودشون نقشه میکشن و به تنها چیزی که فکر نمیکنن مرگه اما متاسفانه در عین جوانی مرگ به سراغشون میاد و به سادگی یه اب خوردن ما از دستشون میدیم.این چند جمله رو گفتم تا برسم به بحث خودمون به راستی چند بار تا حالا با خودمون خلوت کردیم و به این فکر کردیم که هر لحظه امکان داره ما جای یکی از اون جوونا باشیم.به نظر شما چرا ما ادما حتی از فکر کردن به مردن هم هراس داریم و باورمون نمیشه که هر لحظه ممکنه جونمون از دست بدیم؟ایا تا حالا به این فکر کردیم اگه فردا مرگ به سراغمون اومد چیزی برا دفاع کردن از خودمون تو اون دنیا داریم یا نه.ایا اصلا به اون دنیا فکر هم می کنیم یا نه برعکس اینقدر غرق جذابیتهای کاذب این دنیا شدیم که دیگه فرصتی باقی نمی مونه که بخوایم به مردن فکر کنیم.ای کاش میشد یه قبر خالی تو بهشت زهرا بگیریم و یه سنگ با اسم و عکس خودمون روش میزاشتیم و هر پنج شنبه که برای زیارت قبور میریم یه سری به قبر خودمون میزدیم و دقایقی با قبر خودمون خلوت می کردیم .شاید اینجوری باور میکردیم که مرگ از یه تار مو هم به ما نزدیکتره  دیگه به این راحتی خودمون و تسلیم این  گرداب بزرگ گناه  که روز به روز تو جامعه و شهر ما بزرگتر میشه و ادمای زیادی رو  داخل خودش  میکشه نمیکردیم.اری اگه بتونیم به این باور برسیم که ممکنه فردا نوبت من باشه از انجام خیلی کارها پرهیز میکردیم شاید اگه هر لحظه مرگ و جلو چشمامون میدیدیم دیگه حق خوری ،چشم هم چشمی، بی حجابی، نیت بد نسبت به ناموس مردم ،بی غیرتی ،رد شدن از روی ادمای ضعیف تر برای رسیدن به مال بیشتر و….دیگه بینمون جایی نداشت  شاید اگه باورمون میشد که هر لحظه امکان داره مجبور باشیم این دنیا رو ترک کنیم و.چه میلیاردر باشیم چه فقیر فقط یک متر جا سهم داریم دیگه اینقدر گناهان محتلف رو کوچیک نمیشمردیم و اینگونه شاهد افزایش روز افزون فساد و گناه تو جامعه نبودیم.پس بیایید از همین امروز همه سعی و تلاشمون در این راه به کار ببریم که اگه فردای روز نوبت رفتن ما شد کاسه چه کنم چه کنم دستمون نگیریم.