خصوصیات بارز اخلاقی شهید بهشتی(ره)
نظم: زندگی او آمیخته با نظم بود و موفقیت های چشمگیر ایشان بیشتر در گرو نظم بود. ایشان نه تنها نظم را در زندگی روزمره خود به جریان انداخته بود که سعی می کرد تا به دیگران نیز این رمز موفقیت را بیاموزد. اطرافیان ایشان همواره از نظم خاص حاکم بر زندگی ایشان خاطراتی نقل می کنند. یکی از نزدیکان ایشان نقل می کنند که ایشان تا چند سال جلوتر از حیاتشان را برنامه ریزی کرده بودند، چه رسد به برنامه روزانه. روزی با ایشان ساعت خاصی قرار داشتم. مشکلی پیش آمد، 5 دقیقه آخر وقت مورد نظر خدمتشان رسیدم. ایشان با گرمی تمام سلام و احوالپرسی نمودند ولی از پذیرفتن من عذرخواهی کردند و گفتند: ساعتی که به این کار اختصاص داده بودم، تمام شده و اینک برنامه دیگری دارم. این درس بزرگی در زندگی من بود و از آن پس به تأسی از استاد گرانقدر کارهای خود را با برنامه ریزی و حساسیت خاص دنبال کردم و برکت فراوانی در اوقات خود یافتم. یکی دیگر از توصیه های بسیار عبرت آموز ایشان برای من این بود که به من سفارش می کردند، برای غصه خوردنت نیز زمانی قرار بده؛ مثلاً یک ساعت از شبانه روزت را اختصاص بده به تفکر پیرامون تمامی مشکلات زندگی ات، ولی وقتی آن زمان تمام شد، دیگر در هیچ ساعتی از شبانه روزت به مشکلات فکر نکن. چنین کردم و با حیرت فراوان دریافتم که به غیر از آن یک ساعت تمامی فکرم آزاد می شود و بیش از پیش در کارهایم موفق شدم.
حق پذیری: از دیگر صفات آن عالم صاحب اندیشه، حق پذیری بود.
وی همیشه حق را می پذیرفت، حتی اگر به ضرر ایشان بود. فروتنی: هر چه مقام و شخصیت ایشان بالاتر می رفت، فروتنی و برخورد مؤدبانه و پر از احساس و عاطفه ایشان ممتازتر می گردید.
نماز اول وقت: از دیگر ویژگی های بارز ایشان نماز اول وقت بود، هیچ چیز نمی توانست ایشان را از نماز اول وقت باز دارد، کارها را هنگام نماز تعطیل می کرد و مشتاقانه به سوی تکلم با یار می شتافت.
شهید بهشتی و تأسیس مدرسه حقانی
در سال 1339، در اندیشه سازمان دهی درست و دقیق حوزه افتاد. پس با همفکری دوستانش به این نتیجه رسید که حوزه نیازمند تحوّلی اساسی توأم با برنامه ریزی اصولی است تا طلاب با برنامه ریزی منظم و مدوّن برای آینده جامعه تربیت شوند. بدین منظور با همکاری شهید قدوسی(ره) اقدام به تشکیل مدرسه حقانی نمود. و نیز برای پیوند دانش آموز و دانشجوی مکتبی، دبیرستان دین و دانش را تأسیس نمود.
وی در سال 1344، به آلمان سفر کرد تا به تکمیل مسجد هامبورگ پرداخته و اداره امور مسلمانان و دانشجویان مسلمان مقیم را عهده دار گردد. ایشان با تشکیل اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان فارسی زبان، پایگاهی مهم برای جذب اندیشه ها و هدایت آنان به وجود آورد.