خدایا چگونه شکر نعمتت را بجا آورم که بعد از سالها راه کربلا را باز نمودی، ما بنی اسرائیل سرگردانی بودیم که در بیابان حیران زده و راه گم کرده بودیم، اما برای باز شدن این راه چه کاوه ها و متوسلیان‌ها و همت‌ها و باکری‌ها و فهمیده ها که خون خود را ندادند، جای همه آنها خالی، ای کاش بودند و می دیدند و… وای بر من! چه می‌گویم مگر نه اینکه همه آنها هم اکنون در خدمت مولای خود، خود را برای برگشت دوباره آماده می‌نمایند تا در ظهور یوسف سفر کرده دوباره جان دهند.