اسلام هجرت را براى گروهى از مردم واجب كرده است. كسانى كه در مناطق كفر و طاغوت زده زندگى مى‏كنند و

گرفتار ستم و خفقانند و رشد و نجات خود را در هجرت مى‏يابند بايد هجرت كنند؛ ليكن در برابر اين وظيفه،

وسوسه‏هايى از درون و بيرون به انسان القا مى‏شود كه در آيات بعد پاسخ اين وسوسه‏ها داده شده است از

جمله:

* خطر مرگ. انسان مى‏گويد: اگر هجرت كنم، ممكن است مرگ به سراغم بيايد. آيه‏ى بعد مى‏گويد: هر كجا

باشيد مرگ را مى‏چشيد.

* دل كندن از مسكن؛ كه براى انسان سخت است و وسوسه مى‏شود كه هجرت نكند، آيه 58 پاسخ مى‏دهد كه

به‏جاى مسكن دنيا به هجرت‏كنندگان، غرفه‏هاى بهشتى پاداش مى‏دهيم.

* سختى‏هاى هجرت؛ كه گاهى مانع هجرت اهل ايمان است. در آيه‏ى 59 مى‏فرمايد: اين وسوسه را بايد با صبر

و توكّل بر خداوند حل كرد.

* تأمين معاش. كسى كه در فكر هجرت است، ممكن است بگويد: هجرت، مرا از درآمد و روزى محروم مى‏كند. در

آيه 60 پاسخ مى‏دهد: روزى‏دهنده خداست وحتّى به موجوداتى كه قدرت حمل روزى خود را ندارند روزى مى‏دهد،

چه رسد به مهاجرانى كه اهل كار و تلاشند.

هجرت، زمينه‏ى پيدايش اخلاص است. كسانى كه هجرت نمى‏كنند و خود را وابسته به فرد، حزب، منطقه،

قبيله، امكانات و توقّعات اين و آن مى‏دانند، خواه ناخواه مسائل منطقه‏اى، نژادى، قبيله‏اى، تنگ‏نظرى‏هاى

برخاسته از حسادت‏ها و رقابت‏هاى منفى خودى‏ها و بيگانگان، انسان را از اخلاص خارج مى‏كند، و هجرت به

مناطقى كه مسائل فوق در آن نيست، بهترين زمينه براى پيدايش اخلاص است.

امام باقرعليه السلام ذيل اين آيه فرمودند: از حاكم فاسق پيروى نكنيد و اگر ترسيديد كه آنان سبب فتنه و انحراف

در دين شما شوند، هجرت كنيد. «لاتطيعوا اهل الفسق من الملوك فان خفتموهم اَن يفتنكم عن دينكم فانّ ارضى

واسعة»