وسعت در دنیا

با توجه به فرازهای سابق دعا، به فراز آخر دعای حضرت می رسیم: «اللّهمّ وَسِّع عَلَینا فِی الدُّنیا، اللّهمّ انّا نَعوذُ بِک أن تَزوی عَنّا وَجْهَکَ فی حالٍ و نَحنُ نَرغَبُ إلَیکَ فیهِ، أللّهُمّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آل مُحَمَّدٍ و أعطِنا ما تُحِبُّ و اجْعَلهُ لَنا قُوَّةً فِیما تُحِبُّ یا اَرحَمَ الرّاحِمینَ».

حضرت می فرمایند: خدایا به ما وسعتی عنایت فرما. این وسعت دو شکل دارد:

1ـ امکانات زیادی به تو بدهند، و هر چه می خواهی داشته باشی.

2ـ به سینه باز و فراخ و به رفعتی از ذکر و آگاهی برسی که از تنگنای دنیا و گرفتاری ها، در وسعت و راحت باشی و در کنار رنج ها و با نبود امکانات، راحت زندگی کنی.

نکته مهم و اساسی این است که اگر آدمی به تمامی امکانات هم برسد، رنج فردا را با خود دارد. در دنیای متحول و با توجه به وقوف و خودآگاهی انسان وسعتی برای او نخواهد بود و امنی را نخواهد داشت؛ چرا که در متن بهارش، ترس زمستان و پاییز را همراه دارد و در متنِ خوشی هایش، فردای رنجور و دیروز گرفتار را شاهد است و حزن از گذشته و خوف از آینده را با خود دارد.

نکته لطیف در دعا این است که تو وسعت در دنیا «وَسِّع عَلَینا فِی الدُّنیا» را طالبی، نه وسعت با دنیا را. نگفته «وَسِّع عَلَینا بِالدّنیا». تو با امکانات دنیا به وسعت نرسیده ای؛ که «إجعَل غِنایَ فِی نَفسی وَ رَغبَتی فِیما عِندَکَ»این بی نیازی در دل تو آمده؛ چرا که با وجود همه امکانات، تو رنج فردا را داری و با این که در کنار محبوبت هستی، ترس از جدایی را. و آدمی به این تجربه و شهود رسیده و آن را چشیده، بارها زمینش زده اند و او را بلند کرده اند و فهمیده است که در هر شادی، رنجی نهفته است و در هر بهاری پاییزی پنهان.

پس وسعت دنیا آن جاست که تو عبرت بگیری؛ «فَاعْتَبِرُوا یا أُولِی الأبصار». و از ظهور و نمود پدیده ها به باطن آن ها راهی پیدا کنی و در نتیجه، با همه رنج ها، تو شادی و با همه شادی ها، ملتهبی که نکند زمین بخوری و محروم شوی.