? زنى به خدمت امام صادق علیه السّلام رسید و عرض کرد، پسرى دارم که مدتى است به سفر رفته و سفرش طولانى شده و من مشتاق دیدارش هستم شما دعا کنید برگردد.

امام علیه السّلام فرمود: صبر کن! زن چند روزى صبر کرد و بار دوم به حضور امام علیه السّلام رسید. دوباره همان تقاضا را مطرح کرد. امام علیه السّلام باز هم او را دعوت به صبر کردند. چند روز گذشت. آن زن براى بار سوم خدمت امام علیه السّلام رسید و عرضه داشت سفرش طولانى شده و من نگران او هستم.

آن حضرت فرمود: مگر تو را به صبر دعوت نکردم؟
عرض کرد: چقدر صبر کنم؟ دیگر صبری برایم نمانده!

حضرت فرمودند: به خانه برگرد، که فرزندت را خواهی دید. آن زن به خانه بازگشت و دید فرزندش از سفر بازگشته. زن با خوشحالى به خدمت امام علیه السّلام رفت و عرض کرد: آیا پس از پیغمبر باز هم وحى نازل مى شود؟

فرمود وحى نازل نمىشود اما پیامبر فرمود: هر گاه صبر انسان تمام شود ،‌ نوبت فرج مى شود و چون تو اظهار بى قرارى کردى، فهمیدم که خدا فرج تو را با رسیدن فرزندت مى رساند.

? جاءَتِ امْرَأَةٌ إِلَى الصَّادِقِ ع فَقَالَتْ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنَّ ابْنِی سَافَرَ عَنِّی وَ قَدْ طَالَتْ غَیْبَتُهُ وَ قَدِ اشْتَدَّ شَوْقِی إِلَیْهِ فَادْعُ اللَّهَ لِی فَقَالَ لَهَا عَلَیْکِ بِالصَّبْرِ فَمَضَتْ وَ أَخَذَتْ صَبْراً وَ اسْتَعْمَلَتْهُ ثُمَّ جَاءَتْ بَعْدَ ذَلِکَ فَشَکَتْ إِلَیْهِ فَقَالَ لَهَا عَلَیْکِ بِالصَّبْرِ فَاسْتَعْمَلَتْهُ ثُمَّ جَاءَتْ بَعْدَ ذَلِکَ فَشَکَتْ إِلَیْهِ طُولَ غَیْبَةِ ابْنِهَا فَقَالَ أَ لَمْ أَقُلْ لَکِ عَلَیْکِ بِالصَّبْرِ فَقَالَتْ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ کَمِ الصَّبْرُ فَوَ اللَّهِ لَقَدْ فَنِیَ الصَّبْرُ فَقَالَ ارْجِعِی إِلَى مَنْزِلِکِ تَجِدِی وَلَدَکِ قَدْ قَدِمَ مِنْ سَفَرِهِ فَمَضَتْ فَوَجَدَتْهُ قَدْ قَدِمَ مِنْ سَفَرِهِ فَأَتَتْ إِلَیْهِ فَقَالَتْ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ أَ وَحْیٌ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ قَالَ لَا وَ لَکِنَّهُ قَدْ قَالَ عِنْدَ فَنَاءِ الصَّبْرِ یَأْتِی الْفَرَجُ فَلَمَّا قُلْتِ قَدْ فَنِی الصَّبْرُ عَرَفْتُ أَنَّ اللَّهَ قَدْ فَرَّجَ عَنْکِ بِقُدُومِ وَلَدِکِ.

? إرشاد القلوب إلى الصواب (للدیلمی)، ج1، ص: 150 ؛ وسائل الشیعة، ج15، ص: 264

? فرج ، دو گونه است: فرج شخصی و فرج عمومی. هر فرجی نیز وابسته به بی تابی و انقطاع است. اگر فرد به این بی قراری رسد ،‌با فرج شخصی قرارش می دهند و اگر جامعه قرار ملاقات می خواهد ، باید از صف انتظار بیرون زند و مصرانه در بکوبد.

تا وقتی چشم به دست این رییس خارجی و آن مدیر داخلی داریم ، تاب بازی کودکانه داریم. باید بی تاب شد ، بی تاب . این مهم ترین قاعده ظهور است.