مقصود از خوش بینی و حسن ظن به خدا آن نیست که آدمی دست به هر گناهی بزند و پس از آن، در پی توبه و استغفار و اصلاح خود نیز نباشد و با این حال به پاداش الهی و آمرزش گناهان خویش امید داشته باشد. چنین اندیشه ای جز نادانی و فریب خود نیست.

مقصود از خوش بینی آن است که بندگان، گمان شان به پروردگار آن باشد که او عبادت ها، دعاها، توبه ها و دیگر کارهای ایشان را که بی شک، با کاستی های فراوان نیز همراه است، همگی را از سرِ فضل و کرم خویش می پذیرد.

امام صادق علیه السلام می فرماید: « خوش گمانی به خدا، این است که جز به خدا امید نداشته باشی و جز از گناهانت نترسی».

بنابراین مسلمانان بايد رفتارهاى برادران خود را حمل بر صحت و درستى كنند و آن ها را نادرست و فاسد نشمارند و به يك ديگر سوءظن نداشته باشند و اين روش دقيق اسلام است.