«مؤمن به طاغوت» کسی است که:

آن‌قدر تحت تأثیر هیمنۀ طاغوت است، یا آن‌قدر شیفتۀ نظام طاغوتی است که عیب‌های طاغوت را نمی‌بیند.

سخنان طاغوت را به‌صورت تعبدی و بدون تحقیق و بررسی می‌پذیرد و عیوب طاغوت را برای خودش توجیه می‌کند.

تفکر و منش طاغوتی را آن‌قدر معقول می‌داند که حتی آن را مقدّس می‌شمرد!

به خودش اجازۀ اندیشیدن در نقد طاغوت نمی‌دهد. همۀ این ویژگی‌ها در غرب‌زدگان دیده می‌شود. تمدن غرب با همۀ ویژگی‌های مثبتی که احیاناً می‌شود برای آن برشمرد، یک تمدن طاغوتی است؛ چون در ساختار و ذات خودش نمی‌تواند حقوق انسان‌ها را رعایت کند.

اگر به یک غرب‌زده بگویید که «آمریکا ضعیف است و احمقانه رفتار می‌کند» باور نمی‌کند؛ چون به قدرت و هوشمندی آمریکا ایمان آورده است، هرچند موارد نقض آن را آشکارا می‌بیند.

حتی در مواردی که به‌صورت تجربی ضعف و حماقت آمریکا را برای او اثبات می‌کنید و به او می‌گویید «دیدی که در این موارد ضعیف است!» هرگز قبول نمی‌کند و می‌گوید: نه، آنها حساب‌شده عمل می‌کنند! این ناشی از ایمان او به طاغوت است.

کسی که حماقت دشمنان دین را باور نکند، نوعی ایمان به طاغوت دارد. امام خمینی(ره) عمیقاً کافر به طاغوت بود، به همین دلیل می‌فرمود: «آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند»

مؤمن به طاغوت، ممکن است نماز ‌بخواند و روزه هم بگیرد؛ اما باورش این است که ما نمی‌توانیم بدون یک ساختار طاغوتی زندگی کنیم. غرب‌زدگی، ایمان به طاغوت و ساختار اجتماعی و سبک زندگی طاغوتی است.