***امان از انسان ناشکر و نمک نشناس

فَإِذَا مَسَّ الْانسَانَ ضُرٌّ دَعَانَا ثمُ‏َّ إِذَا خَوَّلْنَهُ نِعْمَةً مِّنَّا
قَالَ إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلىَ‏ عِلْمِ بَلْ هِىَ فِتْنَةٌ وَ لَكِنَّ أَكْثرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ(49- زمر)
وقتى انسان گرفتار زیان مى‏شود، ما را مى‏خواند
و هنگامى كه ما از جانب خود نعمتى به او مى‏دهیم
[به جای شکر گزاری] مى‏گوید: این با تلاش و درایت خودم به دست آمده است؛
در حالی که آن نعمت وسیله ای برای امتحان او بود و بیشتر مردم از واقعیت بی خبرند.
- انسان باید تمام داشته های خود را نعمت الهی دانسته و شکرگزار او باشد
و نیز بداند که داده های خدا جنبه آزمون و امتحان هم دارد.