يَآ أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَآءَتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبّكُمْ وَشِفَآءٌ لِّمَا فِى الصُّدُورِ وَهُدىً وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ‏

اى مردم! همانا از سوى پروردگارتان پند و اندرزى براى شما آمد كه مايه‏ى شفا براى آنچه در سينه‏هاى شماست

و هدايت و رحمتى براى مؤمنان است.

پيامبراكرم‏صلى الله عليه وآله فرمود: «اذا التبسَتْ عليكم الفِتن كالّيل المُظلم فعليكم بالقرآن فانّه شافع

مشفّع…» در هجوم فتنه‏هاى تيره و وحشتناك، به قرآن پناه بريد كه هم موعظه است، هم شفا، هم نور و هم

رحمت.

امام صادق‏عليه السلام فرمود: «شفاء لما فى الصّدور من الامراض الخواطر و مشبّهات الامور» قرآن، براى تمام

امراض روحى و شبهات و افكار شفاست.

گويا آيه اشاره به مراحل چهارگانه‏ى تربيت و تكامل دارد، يعنى:

الف: مرحله‏ى موعظه، نسبت به كارهاى ظاهرى. «موعظة من ربّكم»

ب: مرحله‏ى پاكسازى روح از رذايل. «شفاء لما فى الصّدور»

ج: مرحله‏ى راهيابى به سوى مقصود. «هدىً»

د: مرحله‏ى دريافت رحمت الهى. «رحمة للمؤمنين»