اعمالی هستند که ما همه روزه انجام می دهیم و نیتی پشت آن قرار ندارد گرچه این اعمال در سنت توصیه شده و امامان ما را به انجام آن تشویق می کردند . نمونه آن این حدیث از حضرت علی (ع) است: ” هنگام ملاقات برادران مصافحه کنید و با خشرویی و خرمی با هم مواجه شوید تا چون جدا شوید گناهانتان بریزد ." 

ما این عمل را بارها در طول روز انجام می دهیم و غافلانه از کنار آن می گذریم و هیچ باری از این عمل و اعمال نظیر ان نمی بریم که “الاعمال بالنیات ” تا معرفت و اگاهی ما از نحوه انجام عمل و آثار و برکات آن کامل نشود همین طور غافلانه این اعمال را انجام می دهیم و هیچ بهره ای هم از انها نمی بریم . 

از نظر ما دسات دادان با یک دوست و خوش و بش کردن با او و بعد خداحافظی ، یک عمل پیش پا افتاده و جزیی است . گاهی عمل در نزد ما ، اعمالی بزرگی  هستند که باید یک گروه برای انجام آن شکل بگیرد و طرح ها و برنامه ریزی ها صورت گیرد ، یا کلآ اعمالی عبادی هستند مثل نماز و روزه و صدقه و …

باید این اعمال پیش پا افتاده ( البته در نظر ما ) را دوباره بازبینی کنیم و نیت هایمان رادر آنها بررسی کنیم . از بیرون آمدن از خانه تا سوار مرکب شدن تا دیدن دوستان و حتی مثال معروف ورود و خروج از دستشویی . در تمامی اینها باید به سنت رجوع کرد و دید که اهل بیت در این مواقع چگونه رفتار می کرده اند . نیتها نیز با افزایش معرفت تغییر خواهد کرد . وقتی من بدانم یک دست دادن با برادر دینی و خشرویی با وی چه آثاری دارد و مطابق با سنت نبوی است در دفعات بعدی با نیتی متفاوت این عمل را انجام می دهم.

بسیاری از اعمال روزمره ما به دلیل نبود جهت مناسب در سطح باقی می ماند و عمقی ندارد ، از برخورد با فرزند و همسر تا برخورد با پدر و مادر و نزدیکان هیچ باری نمی گیریم و رشدی نصیب خود و آنها نمی کنیم . محاسبه نفس بطور مستمر یکی از راههای جلوگیری از این غفلت است .

در انتها بهترین عمل را از منظر مولا در حدیثی از ایشان بیان می کنم . 

” همیشه منتظر فرج و گشایش باشید ، هیچگاه از رحمت خدا ناامید نشوید که هیچ عملی راخدا مانند انتظار فرج دوست ندارد .