نیروی فرهنگی، باید دارای شرایطی باشد که مهم ترین آنها عبارت است از:

1. باید مکتب و ماهیت پیامی را که می‌خواهد به دیگران برساند، بشناسد. به عبارت دیگر، اسلام را به عنوان نظام و مجموعه‌ای هماهنگ و مرتبط با یکدیگر بشناسد به گونه‌ای که بتواند اجزای اهم و مهم آن را تشخیص دهد. 
2. وسایل و ابزار تبلیغ را بشناسد و بداند که چه ابزاری را مورد استفاده قرار دهد و چه چیز را مورد استفاده قرار ندهد، و در به کار بردن آن وسایل، مهارت داشته باشد.(1)
3. اهل فصیحت باشد یعنی، خلوص کامل داشته و در گفتار خود، هیچ هدفی جز رساندن پیام که خیر آن طرف است نداشته باشد..(2) 
4. از تواضع و فروتنی برخوردار باشد. کسی که می‌خواهد پیام خدا را به مردم برساند، باید در مقابل مردم، در نهایت تواضع و فروتنی باشد. خود را تافته‌ای جدا بافته از اجتماع نبیند و مردم را به دیده تحقیر ننگرد.(3) 
5. مبلّغ پیام الهی باید شجاع و با شهامت باشد. قرآن در این باره می‌فرماید: ( الَّذینَ یُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اللّهِ وَ یَخْشَوْنَهُ وَ لا یَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللّه؛ آنان که پیام‌های الهی را به مردم می‌رسانند و از خدای خودشان می‌ترسند و از احدی غیر خدا بیم ندارند)(4) 
6. پیام رسان باید صبور و با استقامت باشد. قرآن در آیات بسیاری(5) پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) را به صبر و استقامت فرا می‌خواند. از جمله می‌فرماید: ( فَاصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ وَ لا تَکُنْ کَصاحِبِ الْحُوتِ؛ در برابر حکم الهی صابرباش و مانند همراه ماهی [یونس (علیه السلام) که صبر از کف داد] مباش)(6) 
امیر مؤمنان علی (علیه السلام) می‌فرمایند: (آدم صبور و پرحوصله، پیروزی را از دست نخواهد داد، هر چند مدت درازی برای رسیدن به آن طول بکشد).(7) 
7. پیام‌رسان باید خود قبل از دیگران به دستورات الهی عمل کند. امام علی (علیه السلام) می‌فرمایند: (من نصب نفسه للناس إماما فلیبدأ بتعلیم نفسِه قبلَ تعلیم غیره؛ هر کس که خود را پیشوای مردم سازد، باید پیش از دیگران، خود را تعلیم دهد).(8)
فرق اساسی میان مکتب انبیا با سایر مکاتب، در این است که آنان قبل از که از دیگران تقاضای عمل بکنند، خودشان عمل می‌کردند و لذا پیام ایشان تا اعماق روح بشر نفوذ می‌کرد. قلب و احساسات بشر را در تصرّف خویش در می‌آورد.(9)

پی‌نوشت‌:
(1)علامه شهید مرتضی مطهری، حماسه حسینی، ج 1
(2) همان، ص 242. 
(3) همان، ص 642. 
(4) احزاب ، آیه 93 
(5) احقاف، آیه 35 هود، آیه 211 
(6) قلم، آیة 84 
(7) نهج‌البلاغه، کلمات قصار، شمارة 351 
(8) همان، ص 37 
(9) علامه شهید مرتضی مطهری، حکمت‌ها و اندرزها، ص 422