حاج اسماعیل دولابے (ره):

شب‌هاے ماہ رمضان است، اغلب شما جوان هستید. وضو بگیرید. نماز بخوانید. ڪم حرف بزنید. ڪم قصہ بگویید. این چیزهایے ڪہ در تلویزیون نشان مے‌دهند براے تفریح است یا براے بچه‌هاست. شما ڪہ روزہ دارید ڪمتر این و آن را گوش دهید.

ڪمے بہ ڪارهایتان برسید. نیم ساعت یا یڪ ساعت بعد از نماز در سجادہ بنشینید و خدا را یاد ڪنید. افطار ڪہ ڪردید، بدنتان ڪہ آرام گرفت، یہ دعایے، یہ ثنایے یڪ دقیقہ خدا را یاد ڪنید. با خودتان خلوت ڪنید. بہ قرآن نگاہ ڪنید. یا اینڪہ اصلا ساڪت بنشینید. این خیلے قیمتے است. آدم افطار حقیقے را با خدا مے‌ڪند. افطار حقیقے ڪہ خوردن نیست،

هر جا غصّہ دار شدے استغفار ڪن. استغفار امان انسان است.

بہ این ڪارے نداشتہ باش ڪہ چرا محزون شدہ اے، اذیّتت ڪردہ اند؟ گناهے ڪردہ اے؟ بعضے وجود خودشان را گناہ مےدانند. شما مےگویے چرا من درست ڪار نمےڪنم، او خودش را گناہ مےداند. محزون ڪہ شدے استغفار ڪن.

چہ غم خود را داشتہ باشے و چہ غم مؤمنین را، استغفار غم ها را از بین مےبرد.

همان طور ڪہ وقتے خطا مےڪنے همہ صدمہ مےخورند ، مثلاً وقتے چند نفر ڪفران نعمت مےڪنند بہ همہ ضرر مےرسد؛ استغفار هم ڪہ مےڪنے بہ همہ ماسواے خودت نفع مےرسانے.
هشت چیز شما دست خداست: موت و حیات، مرض و صحت، فقر و غنا، خواب و بیدارے، چہ چیزے مےماند ڪہ دست خودمان باشد.