اگر برای ذکر مصیبت، کتاب «نَفَس المهمومِ» مرحوم «محدّث قمی» را باز

کنیدو از رو بخوانید، برای مستمع گریه‌آور است و همان عواطفِ جوشان را

به‌وجود می‌آورد. چه لزومی دارد که ما به خیال خودمان، برای مجلس‌آرایی

کاری کنیم که اصل مجلس عزا از فلسفه واقعی‌اش دور بماند؟!

۱۳۷۳/۰۳/۱۷