#گام_نخست
با خود می اندیشیدم چه بنویسم، که ناخودآگاه بارش واژه های عشق درباره طلبه بودن بر روی کاغذ شناور شد.
آری مهم ترین مسئله و دغدغه جامعه ی امروز ، کم کاری طلاب در وظایف تبلیغ است.
طلبه از سالی که برای رسالت تبلیغ دین جذب حوزه می شود؛ وظایف سنگینی بر دوشش احساس می کند که نباید با بی تفاوتی از کنارشان رد شود.
شاید بگویند طلبه تا از نظر بار علمی به درجه ای نرسد نمی تواند، قدمی در این راه بردارد.
بله درست است اما در سالهای اول باید بر روی خود کار کند و خودسازی نماید.نباید خودش را نادیده بگیرد که فراموش کردن خود باعث می شود حرفش در جامعه مثمرثمر نباشد.
اما نباید در این بین راحت از کنار کار تبلیغی رد شود، می تواند با طلاب پایه بالاتر در این راه همراه شود و تجربه کسب کند تا ورزیده شده و بعدا این وظیفه خطیر را به نحو احسن انجام دهد.
متأسفانه در این برهه از زمان شاهد این هستیم، طلاب عزیزمان رسالت خویش را به دست فراموشی سپرده اند و فقط به فکر کسب نمرات بالا در امتحانات هستند ؛ و دیگر به کار تبلیغی نمی پردازند، شاید تعدادشان انگشت شمار باشد ولی باز هم این تعداد نباید در حوزه حضور داشته باشند.
روزی که در این مسیر مقدس قدم نهادیم ، عهدنامه ای را با امام زمان (عج) امضا نمودیم که سرباز ایشان باشیم، اما با نهایت تأسف می بینیم که سربارشان هستیم.
گام نهادن در هر مسیری لوازمی می خواهد و این راه ارزشمند هم از این مهم مستثنی نیست. لوازمش اول عشق است که عاشق این هدف مقدس باشیم .
تا عشق نباشد نمی شود عشق بازی کرد.
دومین وسیله مجهز بودن به نور ایمان است که اگر ایمان و توکل نباشد در این راه پرپیچ و خم می لغزیم و سقوط مان حتمی است .
شاید به این خاطر باشد علمای بزرگ در کلاس درس طلابی که نماز شب را نمی خواندند، حضور نمی یافتند.
فرقی که طلبه با سایر اقشار دارد باید یک قدم جلوتر باشد، که اگر اینطور نباشد فاتحه دین خوانده است.
( پ. ن طلبه نماز صبحش قضا شود)
سومین لوازم این مسیر مقدس مجهز بودن به علم و دانش است،و اگر طلبه این مورد را نداشته باشد امکان دارد اطلاعات غلطی را به خورد ملت بدهد.
وسیله بعدی برای رسیدن به قله تبلیغ عمل کردن است ، یعنی به آنچه به دیگران می گوییم خودمان اول عامل باشیم. اگر به آنچه به مردم آموزش می دهیم ، خودمان عمل نکنیم حرفمان بی تأثیر است انگاری آب در هاون کوبیدن است.
و اما مهم ترین لوازم برای این راه طولانی این است ؛ خود را از مردم بداند نه جدای ار آنها.
اگر طلبه خود را جدای از مردم بداند با وجود لوازم قبلی باز هم در این مسیر موفق نمی شود.
باید با مردم نشست و برخاست کند تا حرفش ، کلامش دلنشین و گوش نواز باشد و در عمق جان ها نفوذ یابد.
از خداوند بزرگ خواهانیم حال که این نعمت بزرگ را به ما ارزانی داشته، به ما توفیق تلاش و تبلیغ خالصانه و بی ریا را نیز عطا بفرماید.