در حدیثی از امام صادق (ع) آمده است که‏:

ان المؤمنین اذا قعدا یتحدثان قالت الحفظه بعضها لبعض اعتزلوا بنا، فلعل لهما سرا و قد ستر اللَّه علیهما

“هنگامی که دو مؤمن کنار هم می‏ نشینند و بحثهای خصوصی می‏ کنند، حافظان اعمال به یکدیگر می‏گویند: ما باید کنار رویم، شاید آنها سری دارند که خداوند آن را مستور داشته”.

راوی می‏گوید:” مگر خداوند عز و جل نمی‏فرماید ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ: “هیچ سخنی انسان نمی‏گوید مگر اینکه فرشته مراقب و آماده ثبت اعمال نزد آن حاضر است”؟

امام فرمود:

ان کانت الحفظه لا تسمع فان عالم السر یسمع و یری:

“اگر حافظان سخنان آنها را نشنوند خداوندی که از اسرار با خبر است می‏ شنود و می‏ بیند”! [۳]

از این روایت استفاده می‏شود که خداوند برای اکرام و احترام مؤمن بعضی از سخنان او را که جنبه سری دارد از آنها مکتوم می‏دارد، ولی خودش حافظ تمام این اسرار است.[۴]