جنگ آمد برادرم …
میدانی چه میگویم؟ آری جنگ آمد
ما بدنبال جنگ نرفته بودیم او آمد
تعدادی از ما جنگیدیم رزمنده شدیم
عده ای رنگ رزمنده گرفتند
عده ای نیز رنگ رزمندگی بخود پاشیدند
تعدادی نیز رنگ جبهه را ندیدند و راوی جنگ شدند …
عده ای رفتند عده ای ماندند اما یا زخم بر تن یا داغ بر دل عده ای نیز داغ بر پیشانی زدند
عده ای مفقود عده ای مظلوم عده ای مغموم عده ای مذموم
تعدادی آمده بودند تا بروند
قرار را بر رفتن گذاشته بودند
عده ای نیز آمده بودند تا بمانند چاره ای نبود شهیدی گفته بود : از یکطرف باید بمیریم تا آینده شهید نشود و از طرفی باید شهید شویم تا آینده زنده بماند …
راستی چه باید میکردیم ؟؟؟

عده ای آمده بودند تا از خود حساب بکشند عده ای تا حساب های خود را تسویه کنند عده ای آمده بودند تا آدم حسابی شوند عده ای نیز حساب باز کردند عده ای نیز آمده بودند تا حسابی آدم شوند …
عده ای آمدند تا بی پیکر شوند
عده ای نیز پیکر تراش عده ای نیز پیکرهٔ یک"بت” عده ای ویلچری تعدادی ویلایی عده ای حاضر … تعدادی ناظر … قومی نیز غافل

و اما برادرم ..
دیوانگی “جوانی” ما با جنگ مصادف شد در ما میل به زیستن زنده بود حس عاشقی و معشوقی نیز جریان داشت اما جنگ آمده بود چه باید میکردیم ؟؟ آیا جز جنگیدن چاره ای داشتیم؟؟

ما هم آینده را برای خود ترسیم کرده بودیم … اما جنگ نزدیکتر از دور بود
جنگ بود باید این نزدیک را پاسخ میدادیم و نزدیکمان دور شد و دور و دور و دور به ساعات 8 سال باید میرفتیم بدنبال این قافله مگر چاره ای جز جنگیدن داشتیم ؟؟
برای ما هم جان عزیز بود از توپ و تفنگ و ترکش میترسیدیم باید جرأت مییافتیم و جنگ بود مگر چاره ای جز جنگیدن داشتیم ؟؟
عشق و عاشقی و معشوقه را به امید دفاع از تمامی عاشقان و معشوقانی مانند شما رها کردیم و رفتیم …
چه باید میکردیم ؟؟

ما بدنبال حاکم شدن نرفتیم خواستیم محکوم تاریخ آینده نشویم خواستیم فردا از نگاه تیز و شماتت بار شما فرار نکنیم … پس چه باید میکردیم ؟؟

ما خونخواری نیاموخته بودیم
باور کن از رنگ خون میترسیدیم ما به خونخواهی رفتیم خونخواهی سرهای به ناحق بریده شده …
مگر چه باید میکردیم؟؟؟

از جنگ به بعد شکل عاشقی ما نیز تغییر کرد .. عاشقی ما با دلتنگی و دلبستگی به محبوبه های شب محبوبه های شب عملیات محبوبه های جا مانده در ارتفاعات “ماووت” و جاماندگان زیر خاکریزهای “مجنون” رفیقان رفته تا دهانه خلیج …

باور کنید قطار قطار رفتیم واگن واگن برگشتیم جوان جوان رفتیم پیر پیر برگشتیم راست راست رفتیم شکسته شکسته بر گشتیم گروه گروه رفتیم ، دسته دسته برگشتیم دسته دسته رفتیم ، و تنهای تنها برگشتیم …. اما برادرم ایستادیم ….
آری منوتو حق داریم همدیگر را نشناسیم از دو نسل متفاوت دوستان ما آنسوی دردها و رنج ها به ساحل و ما این سمت ، چشم دوخته به افق های نامعلوم …

راستی اگر نمیرفتیم چه باید میکردیم ؟؟

باور کنید ما هم دل داشتیم با دل رفتیم بی دل برگشتیم
با “یار” رفتیم با “بار” بر گشتیم
با “پا” رفتیم “بی پا” بر گشتیم
با “عزم” رفتیم ، با “زخم"برگشتیم
پر “شور"رفتیم ، پر"سوز” برگشتیم
عزیزان ما “پریشانیم اما “پشیمان نیستیم
شکسته ایم اما نشسته نیستیم
دلخسته ایم ،اما دست بسته نیستیم
اما …
و ما همان سربازان پیاده ایم … سواری نیاموخته ایم ، سوای شما نیز نیستیم …

ما همان دیروزی هستیم ..
تعداد ما میدانید در جنگ 8 ساله چه تعداد بود ؟؟
3/5 % از جمعیت ایران … اما مردم تنهایمان نگذاشتند

آری همه ما 8 سال بودیم با هم در کنار هم تو هم بودی!! آری همه بودند نگاه محبت آمیز آن دوران بما …
هدایای مادران و پدران شما به جبهه …
گذشتن از شام شب و هدیه به جبهه
گذشتن از فرزند واعزام فرزند دیگر.
تحمل بمباران ..
تشییع رفیقان ما ..
دیدار و عیادت و دلجویی از جانبازان ما ..
آری مردم بودند !! ایستادند مقاومت کردند تلخی چشیدند اما به رخ ما نکشیدند …

ما هنوز مدیون لقمه های سفره های شما هستیم که بیدریغ به سنگرهای ما هدیه کردید ما هنوز به آنسو و اینسو بدهکاریم طلبی نداریم …

اما بدانید قرار “دیروز ” آنچنان بود از امروز شرمنده ایم …
ما غارت را آموزش ندیده بودیم غیرت را تجربه کردیم ..
اینها از ما نیستند ولله اینها از ما نیستند .. اینها گرگهایی هستند که صد پیراهن یوسفان را دریده اند .. ولله از ما نیستند آی چه صفایی دارد خشاب گذاری ….!!!!!

دوستان از امروز شرمنده ایم…

#جابر_اردستانی رزمنده و جانباز 75%