(ألا وإنّ الخاطايا خَيلٌ شُمُسٌ حُمِلَ عليها أهلُها، وخُلِعَت لُجُمُها فَتَقَحمَت بِهم في النارِ) خطبه­ي16 نهج البلاغه

ترجمه: آگاه باشيد که خطاها و گناهان همچون اسب هاي چموشي هستند که افسار آنها در دست سواران آنها نيست و اين اسب ها سوارانشان را در آتش فرو خواهند برد.

انسان وقتي گناهي را مرتکب شد اين گناه کم کم انسان را به گناهان ديگري دعوت مي کند افرادي که دنبال فشحا مي روند بار اول براي آنان سخت است که زير بار معصيت بروند، وجدان آنها هم ناراحت است، اما دفعه دوم وجدان آنها کمتر ناراحت است و دفعات بعد بصورت يک امر عادي در مي آيد و انسان افسار گسيخته مي شود ديگر هر فحشا و جنايتي پيش آيد بدون اينکه مانعي باشد انجام مي دهد و به فکر عاقبت کار هم نيست.

حاصل کلام آنکه حضرت عصيان و خطا را به اسب چموش تشبيه کرده است. اگر کسي بر اسب چموش سوار باشد ولگام وي را از سرش برداشته باشد آن اسب بالضروره راکب خود را هلاک خواهد کرد، معصيت و خطا نيز مرتکب خود را در درکات جهنم پياده خواهد کرد و هلاک ابدي خواهد گردانيد.