اگر در جامعه اسلامی ما آن حالت آرمان خواهی از بین برود یا ضعیف بشود و هر کسی به فکر این باشد که کلاه خودمان را از معرکه به در ببریم تا در دنیایمان از دیگران عقب نیفتیم، دیگری جمع کرده است و ما هم برویم جمع کنیم و خود و مصالح خود را بر مصالح جامعه ترجیح بدهیم، معلوم است که وضع به این جا خواهد سید. نظام اسلامی با ایمان ها، با همت های بلند، با مطرح شدن و اهمیت دادن و زنده نگه داشتن شعارها به وجود می آید و حفظ می شود و پیش می رود. معلوم است کم رنگ شدن شعارها، بی اعتنایی به اصول اسلام و انقلاب و همه چیز را با محاسبات مادی فهمیدن و مطرح کردن، جامعه را به آن جا پیش خواهد برد که به چنان وضعی برسد. به همین دلیل آن ها به آن وضع دچار شدند. یک روز برای مسلمین پیشرفت اسلام و رضای خدا و تعلیم دین و معارف اسلامی و آشنایی با قرآن و معارف آن مطرح بود، دستگاه حکومت و اداره کشور، دستگاه زهد و تقوا و بی اعتنایی به زخارف دنیا و شهوات شخصی بود، نتیجه آن هم حرکت عظیمی بود که مردم به سمت خدا کردند. در چنان وضعیتی کسی مثل علی بن ابی طالب علیه السلام، خلیفه مسلمین و کسی مثل حسین بن علی علیه السلام، شخصیت برجسته می شود. چرا که معیارها در وجود این ها بیش از دیگران است. وقتی معیار خدا، تقوا، بی اعتنایی به دنیا و مجاهدت در راه خدا باشد کسانی به صحنه عمل می آیند که این معیارها را دارند. این ها سر رشته کارها را به دست می گیرند و جامعه، جامعه ای اسلامی خواهد بود. اما وقتی که معیارهای خدایی عوض بشود، هر کسی که دنیا طلب تر، شهوتران تر و برای به دست آوردن منافع شخصی زرنگ تر و با صدق و راستی بیگانه تر است، سر کار می آید. آن وقت نتیجه این می شود که امثال عمر بن سعد و شمر و عبید الله بن زیاد می شوند رؤسا و مثل حسین بن علی علیه السلام به مذبح می رود و در کربلا به شهادت می رسد. این یک حساب دو دوتا چهارتاست.

کسانی که دلسوزند نباید بگذارند معیارهای الهی در جامعه عوض بشود. اگر معیار تقوا در جامعه عوض شد معلوم است که باید خون یک انسان با تقوایی مثل حسین بن علی علیه السلام ریخته شود. اگر زرنگی و دست و پا داری در کار دنیا و پشت سر هم اندازی و دروغگویی و بی اعتنایی به ارزش های اسلامی ملاک قرار گرفت، معلوم است که کسی مثل یزید باید در رأس کار قرار بگیرد و کسی مثل عبید الله باید شخص اول کشور عراق بشود.