حال و هوای ماه رمضان جور عجیبی دلنشین است …
آدم یادِ کودکی اش می افتد …
یادِ سادگیِ آن روزها …
یک سفره ی بی ریا ،
یک جمع صمیمی ،
و یک عالمه اشتیاق و بیتابی …
دلم برایِ آدم هایِ نابِ آن روزگار تنگ شده ،
برایِ تمامِ حالِ خوبی که داشتیم …
برایِ هرچیزِ کوچکی که دنیایمان را قشنگ تر می کرد …
آخ که یک استکان چای و خرما موقع افطار چقدر می چسبید …
هیچوقت یادم نمی رود ؛
بچه که بودم دلم میخواست همه فکر کنند طاقتِ روزه گرفتن دارم ،
موقعِ افطار ، من سیر بودم و جعبه های خرما ، زولبیا و بامیه ، نصفه بود ،،،
هیچ کس به رویم نمی آورد ، همه می گفتند قبول باشد …
و شک ندارم خدا هم با لبخندی پدرانه ، حاضریِ روزه هایم را می زد … !
خدا مهربان تر از این حرف هاست ،
همین که سرِ سفره ی کرامتش نشستی ، ارادتت را می پذیرد …
ولی کاش در این فرصتِ بینظیر ؛
خوبی هایمان را تمدید می کردیم ،
برایِ خدا ، خوردن یا نخوردنِ ما فرقی نمی کند …
عمیق تر نگاه کنیم …
رمضان ؛ تمرینِ انسانیت و بردباری است ،
نه تمرینِ گرسنگی … !