« جای خالی یاس »

فاطمه جان، سنگ‏ها بر سوگ تو ندبه می‏خوانند؛

در غروبی که شاخه‏ات را شکسته بودند.

امشب، جای پای دوست، در خانه خالی است و ترنم مهربانی، بی‏حدیث حضور او، خاموش است. …

علی، شبانه یاس می‏کارد!

شبانه، داغ دلش را به خاک می‏گوید؛ اگرچه فردا صبح، از سمت خانه همسایه بوی نان آید.

دوباره بغض حسن با حسین می‏گیرد.

و جای خالیِ مادر به خانه می‏پیچد.

کجاست فاطمه امشب؟

کجاست بانوی نور؟