بعضی از آدمها مثل یه آپارتمان هستند مُبله، شیک، راحت اما دو روز كه توش می شینی دلت تا سرحد مرگ میگیره… بعضی ها به یه قلعه شباهت دارند، خودت رو می كُشی تابری توش بعد می بینی اون داخل هیچی نیست جُز چندتا سنگ كهنه و رنگ و رو رفته … اما..بعضی ها مثل دیوارِ قدیمیِ یه باغ می مونند میری داخل و مُدام قدم میزنی، نگاه می كنی، عطرهارو بو می كشی، رنگ ها رو تماشا می كنی، میری و میری… آخری دركار نیست. به دیوار که رسیدی، بن بستی نیست. میتونی دور باغ بگردی و… چه آرامشی داره همنفس بودن باکسی که عمق سینه ش، سرشارِ از عطر گلهای سُرخ و بهارِ نارنج…