به ياد ابراهيم و قرباني اش افتاده ام ، مگر كسي مي تواند آنقدر در امر تو گوش فرمان شود تا جايي كه اسماعيلش را براي تو قرباني كند .

چه خدايي هستي كه ما ترا آنگونه كه ابراهيمت دركت نموده ، نشناخته ايم .

و ما چه بندگاني هستيم در برابر عظمت و بخشندگي ات كه حداقل براي خود ، ترا جستجو نمي كنيم و غرق در ماديات و هوسراني هاي اين دنيا غوطه وريم .

اين را تو اي معبود ، از قصورمان بدان . چون اين دنيا زادگاهي است براي امتحان دادن در برابر خالق كريمي چون تو و براي ما راهي قرار داده اي به نام توبه و خود گفتي : من منتظر بندگانم هستم و توبه كنندگان حقيقي ام را به لطف و كرمم مي بخشايم البته كساني را كه حق الناس بر گردنشان نباشد و تنها حق الله و حقي كه در برابر من داشته باشند ، بخشيده مي شوند .

پس تو اي معبود بي همتا ، ما را به خود وا مگذار حتي به چشم بر هم زدني .

حال در اين سير زمان كه به سرعت در حال گذر است از تو مي خواهم تا من را و ما را نبخشانده اي از اين ديار فاني به ديار باقي رهسپار نكني و در توبه ات را به سوي ما بگشايي و رو سياه و پشيمان در روز محشر حاضر نگرديم

يا ستار العيوب ، اي كه تو پوشاننده ي هر عيب و گناه بندگانت هستي ، ما را ببخش و بيامرز