بسیاری از خانواده‌ها در اثر نداشتن روشی صحیح در زندگی، با کوچکترین مشکلات، از ادامۀ زندگی دلسرد می‌شوند و گاهی، امید به زندگی را از دست می‌دهند و نهایتاً نظام خانوادۀ آنان از هم می‌پاشد. حتی این مشکلات برای آنان به حدّی جدّی می‌شود که فکر می‌کنند هیچ راه حلی برای آنها وجود ندارد. اما با کمی صبر، تحمل، مشورت و کمک خواهی از یکدیگر، می‌توان به زندگی امیدوار شد.
در این مسیر، این همسر است که نقش بسیار مهمی ایفا می‌کند و می تواند با درایت و کفایتی که از خود نشان می‌دهد، آنچنان مرد را به آرامش و سکون دعوت کند که یکباره، تمام دردها و غم‌هایش به دست فراموشی سپرده شود.
حضرت فاطمه(سلام الله علیها) در زندگی پُرتلاطم سیاسی حضرت علی(علیه السلام) با فراهم کردن فضای همدردی و صبوری، فشارهای طاقت فرسا را کاست و همدم لحظه‌های تنهایی همسرش شد. امیرمؤمنان(علیه السلام) دربارۀ همسرش، فاطمه(سلام الله علیها)، چنین فرمودند: «فَوَ اللَّهِ مَا أَغْضَبْتُهَا وَ لَا أَکرَهْتُهَا عَلَى أَمْرٍ حَتَّى قَبَضَهَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا أَغْضَبَتْنِی وَ لَا عَصَتْ لِی أَمْراً وَ لَقَدْ کنْتُ أَنْظُرُ إِلَیهَا فَتَنْکشِفُ عَنِّی الْهُمُومُ وَ الْأَحْزَان‏.» (به خدا سوگند، هرگز فاطمه را به خشم نیاوردم و هیچ‌گاه او را به کاری مجبور نساختم تا اینکه خداوند او را به سوی خویش فراخواند. همچنین، او هرگز مرا به خشم نیاورد و هیچ‌گاه نافرمانی نکرد. وقتی به فاطمه می نگریستم، تمام غمها و رنج‌ها از من زدوده می شد.)