از بچه های خوب دانشکده است. مؤدب است، شوخ طبع و بذله گو است، در همان حال که رعایت همه را می کند. گاه به کشفی تازه درباره او می رسم. وقت نماز، اذانش، انسان را به آفریدگار می خواند.

چند روز قبل متوجه شدم جای چند زخم در دست و سرش دارد. وقتی از بچه ها سؤال کردم، گفتند از بچه های بی ادعای جبهه است. جالب بود، سه ترم با او بودم، امام سعی نکرده بود زخم هایش و نشان های افتخارش را به کسی بگوید یا نشان دهد. در دل به او آفرین گفتم، چرا که در دو جبهه دفاع و دانش پیروز و سربلند است.