امام رضاي عزيزم :

     دلم پروانه می شود …       تا کنار ضریحتان می پرد .

     دلم قاصدک می شود …         تا گنبد طلایتان  بالا می رود .

     دلم  مثل ابر توی حرمتان باران می شود .

                                       مي‌دانم شما از غصّه‌هايم خبر داريد .

            امام مهربان :  یادتان هست ؟ … من می دانم که هست ،

          سال پیش من و فاطمه سادات …      

با مادرهایمان آمدیم زيارت . 

من و فاطمه سادات  برای موهای کنده شده عروسک او دعا کردیم                

     و تو … شنیدی …                  غصّة فاطمه سادات را دیدی …

همان روز مادر فاطمه سادات ،    

                 برایش یک عروسک نو خرید و غصّة ما از دلمان پرید .

امّا امام رضا ،    امسال ما ديگر نتوانستيم به زيارت شما بياييم ،

                 امسال باز هم من و فاطمه سادات در دلمان غصّه داريم .

نه ! … نگران نباش .  حال عروسک او خوب است . 

                      حتّی یک دانه از موهای سرش هم کنده نشده

اما دوست خوب بچّه‌ها :    

          نمي‌دانم چرا  فاطمه سادات حتّی یک مو هم روی سرش ندارد !

آقا جان :  از شما مي‌خواهم حال فاطمه سادات خوب بشود

        و موهايش دوباره برگردد . امام رضاي عزيزم او موهايش را مي‌خواهد .