*از ویژگی های ذاتی انسان، حُبّ ذات، خودخواهی و خوددوستی است. این خصیصه، او را به سوی جلب منفعت شخصی و نیز دفع ضرر، سوق می دهد. و شاید منفعت طلبی، تنها (و لااقل قوی ترین) عاملی باشد که انسان ها را به سوی تلاش و کار، و کسب دانش و مهارت های زندگی کشانده، تحمّل رنج ها و مشقت ها را برایش معقول و موجّه جلوه می دهد.
متفکران اسلامی، یکی از انگیزه های خداشناسی را و بلکه عاملی که انسان را وامی دارد تا در مسیر خداشناسی و شناخت دین حق، قدم بردارد، منفعت طلبی می دانند و می گویند: چون انسان، تحت تأثیر این انگیزه قرار دارد، همین که احتمال دهد که دین بتواند کمکی به تأمین خواسته ها و منافع او بکند و جلوی زیان هایش را بگیرد، همین کافی است که او را به تلاش برای شناخت خدا وادارد.(1)
1 . ر.ک: آموزش عقاید، محمدتقی مصباح یزدی، تهران: سازمان تبلیغات اسلامی، ج 1، 1361، چهارم، ص 37 .*