در آیات قرآنی بارها به این مهم توجه داده شده كه انسان، بدی و شر را خود می سازد و افزایش می دهد و خداوند جز خیر نمی آفریند و نمی خواهد. به هر حال، خیر و خوبی و نیكی همه از خداوند است و خداوند هر چه آفریده است، دارای خیری است. هم چنین هر اتفاق و رخدادی در هستی به سبب آنكه در چارچوب عدالت و حكمت الهی تحقق می یابد و خداوند به عنوان رب العالمین در حال پروردگاری و ربوبیت جهانیان است، «وَ مَا أَصَبَكُم مِّن مُّصِیبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَیْدِیكمُ‏ْ وَ یَعْفُواْ عَن كَثِیرٍ»(30/ شوری): مصائب و ناملایماتى كه متوجه جامعه شما می شود، همه به خاطر گناهانى است كه مرتكب می شوید، و خدا از بسیارى از آن گناهان درمى‏گذرد و شما را به جرم آن نمى‏گیرد.

پس آیه شریفه در معناى این آیات است: “ظَهَرَ الْفَسادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِما كَسَبَتْ أَیْدِی النَّاسِ لِیُذِیقَهُمْ بَعْضَ الَّذِی عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ” «1».”وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى‏ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ وَ لكِنْ كَذَّبُوا” «2».” إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ” «3» و آیات دیگرى كه همه دلالت دارد بر اینكه بین اعمال آدمى و نظام عالم ارتباطى خاص برقرار است. به طورى كه اگر جوامع بشرى عقائد و اعمال خود را بر طبق آنچه كه فطرت اقتضاء دارد وفق دهند، خیرات به سویشان سرازیر و درهاى بركات به رویشان باز می شود، و اگر در این دو مرحله به فساد بگرایند، زمین و آسمان هم تباه می شود، و زندگیشان را تباه می كند.