مدرسه علمیه زینبیه ایوان

«بار سنگینی از دهه پنجاه بر دوش ما قرار دارد استخوان‌هایمان درد می‌کند و این بار سنگین را باید به دوش فرزندان‌مان بسپاریم. نگذاریم کسانی از مسئولیت‌ها آویزان شوند و اسلام را فدای خودشان کنند.»
نمازجمعه جای لالایی خواندن و تکرار مکررات بی‌اثر نیست؛ جای طرح مسائل جدید است. در متن جامعه باشید؛ جامعه رفت و شما جا ماندید.
امام گفت مراقب خطر نفوذ در حوزه تا حد مرجع‌سازی باشید!
حوزه محافظه‌کار و روحانیت بی‌درد، روحانیت شیعه علوی نیست.
هیچ امام‌جمعه‌ای حق ندارد به کارگری که در اقتصاد برجامی بیکار شده است و خانواده‌اش به‌خاطر نظارت غلط حکومت در مسأله خصوصی‌سازی گرسنه مانده است بگوید این‌ها به نمازجمعه چه ربطی دارد بروید جاهای دیگر حرف‌تان را بزنید؛ ربط دارد آقا! عین ربط است.
امنیت نود درصد مسئولین در خطر نیست؛احتیاجی به محافظ و تشریفات ندارند؛ امنیت اسلام در خطر است. برای دفاع از حیثیت جمهوری اسلامی چند مسئول دزد و فاسد را به صف اوّل بیاورید و مثل امیرالمؤمنین شلاق بزنید تا ببینید نمازجمعه چگونه هم جوان‌تر می‌شود و هم جمعیت آن هزاربرابر.

دل من می گوید

که جهان باقی نیست

و زمان

عطر پریشان گلی است

که در این همهمه ها خواهد مرد

به کجا خواهم رفت؟

در کجا خواهم بود؟

چه کسی گریه پنهان شقایق ها را

پشت دیوار دلم

زمزمه کرد!

آه…

ای کاش جهان می فهمید

خنده های گل سرخ

رنگ آبی دارد.

باز امشب دلم به وسعت تنهایی ات گرفته و غمگین است و بغض گنجشگک قلبم، صحن خلوت دل را غرق غم کرده است. امشب تاریکی از چشمان آسمان می بارد و دست سرد آینه ها، ستارگان بی فروغ دلم را نوازش می کند.

خسته ام، خسته تر از پروانه های شکسته بال، خسته تر از پرنده های مهاجر، چشم خود را هر صبح و شام به آن طرف پنجره ها دوخته ام و منتظر و چشم به راهم. منتظر صبحی که با نفس تو عطرآگین شود و با حضور تو هرگز سرخی غروب را تجربه نکند. دلم که می گیرد، مرغ آتش می شوم؛ می روم بر سر کوهی که تو را در قلب آبی آسمان ببینم. ای سرو بستان محمدی! ای تنها سرمایه عشق الهی! از تو گفتن، غروب و غربت و انتظار را به یادم می آورد. غرق شدن در خیالت، خاطره خوب پرواز را به من می آموزد. تو را چگونه بخوانم که شایسته وجود نازنینت باشد. افسوس که زبان دل از گفتنت قاصر است و چه خوش گفت، در وصف تو، حافظ:

روز اول که سر زلف تو دیدم، گفتم
که پریشانی این سلسله را آخر نیست
 

فرزندان، مایه آزمایش والدین هستند.

وَ اعْلَمُوا أَنَّما أَمْوالُکمْ وَ أَوْلادُکمْ فِتْنَةٌ وَ أَنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِیمٌ.[1]

بدانید اموال و اولاد شما وسیله آزمایش است و پاداش عظیم کسی که از عهده امتحان برآید نزد خداوند است.

إِنَّما أَمْوالُکمْ وَ أَوْلادُکمْ فِتْنَةٌ وَ اللَّهُ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِیمٌ.[2]

اموال و فرزندانتان وسیله آزمایش شما هستند و اجر و پاداش عظیم، نزد خداوند است.

این دو آیه شریفه، اشاره به نکته ای مهم دارند و آن اینکه اموال و اولاد، وسیله و ابزار آزمایش هستند و آدمی بدان ها در محک آزمون قرار می گیرد.

موفقیت در این امتحان، بستگی به نوع ارتباط آدمی با آنها دارد، و بنابراین هرگونه افراط در عشق و محبّت به اولاد و علاقه و وابستگی به آنها نوعی شکست در این امتحان محسوب می شود.

علاوه اینکه تفریط و بی توجهی به اولاد و انجام ندادن وظایف خود در مقابل فرزندان نیز شکستی بزرگ در امتحان الهی بوده و سرانجام تلخی خواهد داشت.

آری، همان طوری که بی احترامی فرزندان به والدین موجب عاق آنها می شود، والدین نیز اگر وظایف خود را انجام ندهند، عاق فرزندان می گردند.

قال رسول الله صلی اللَّه علیه و آله: یلْزَمُ الْوالِدَینِ مِنَ الْعُقُوقِ لِوَلَدِهِما ما یلْزَمُ الْوَلَدُ لَهُما مِنْ عُقُوقِهِما.[3]

همان طوری که پدر و مادر می توانند عاق فرزند نمایند فرزند هم می تواند والدین را عاق کند.

و عاق فرزند، مورد عنایت خداوند قرار نخواهد گرفت.

فرزندان در دستان پدر و مادر امانتند، امانات را بایستی اکرام و احترام کرد و سالم به مقصد رسانید. خداوند متعال برای اکرام به امانت خویش ثوابی عطا می فرماید که قابل قیاس با هیچ چیزی نیست.

قال رسول اللَّه صلی اللَّه علیه و آله: انَّ فی الْجَنَّةِ داراً یقالُ دارُ الْفَرَحِ لا یدْخُلُها الّا مَنْ فَرَّحَ الصِّبْیانَ.[4]

بهشت را جایگاهی است که آن را جایگاه فرح می گویند و وارد آن نمی شود مگر کسی که بچه ها را خوشحال کرده باشد.