مدرسه علمیه زینبیه ایوان

اگر زنان محجّبه باشند، امتیازات ظاهری محو گشته و اذهان متوجّه علم و ادب و هنر و اخلاق ایشان می شود و دیگر تمام توان زن صرف ظاهر و زیبایی نمی گردد، بلکه وقت و توانش به چیزهایی صرف می شود که بسیار ارزشمند تر است. میوه با پوست، عمر طولانی تر دارد ولی وقتی پوست آن گرفته شد، بیش از دقایقی دوام نخواهد داشت.

حجاب، هم مانند پوست میوه که محافظ سلامت و تازگی میوه است، برای زنان نیز امنیت، طراوت، زیبایی و تازگی می آورد.

ـ امام صادق (علیه السّلام) می فرمایند:

حجاب زن،برای طراوت و زیبایی اش مفیدتر است

پاسخ  در کلام آیه الله بهجت (ره):

 خدا میداند یک صلواتی که  انسان میفرسد  و برای میتی  هدیه کند چه معنویتی ، چه صورتی ، چه واقعیتی برای همین یک صلوات است . باید به زیادی و کمی توجه نشود ، به کیفیت  اینها متوجه باشد. محال  است  که یک کار خیری  برای خدا  بکند و لی ملائکه  خبر دار نشوند ، کسی ننویسد باید ملتفت باشد  هر خیری و هر شری از هر کسی صادر  شود ، در آنجا آشکار است

امام علی (ع) می فرماید: زمانی که قدرت داری با گذشت باش و در زمان تنگدستی بخشنده و در عین نیازمندی ایثارگر، تا فضل تو به کمال رسد

 بنا براین ببخش شاهراه سلامت روانی انسان است  ، مگر جز اینست که آمده است “ببخش تا بخشیده شوی”

«خُذُوا مِنْ أَجْسَادِكُمْ فَجُودُوا بِهَا عَلَى أَنْفُسِكُمْ وَ لاَ تَبْخَلُوا بِهَا عَنْهَا

بخشنده و جواد باشيد؛ از بدن خود بكاهيد و براي جانتان مايه بگذاريد.»

برترین اهل جود کسی است که نیازمندی خودش را درک کند و از تمام وجودش برای رفع این نیازها استفاده نماید. اگر فقیری می بیند او را نعمتی از جانب خدا بداند تا از کنار کمک به این فقیر مادی خودش را از فقر حقیقی نجات دهد.

لذا با بخشش به زندگی لبخند بزن

صلوات نشانه محبت به حبیب خداست. صلوات باعث تقرب به خدا و رسول خدا می‌شود. صلوات موجب شفاعت است. با صلوات حاجات برآورده می‌شود. صلوات باعث آمرزش گناهان می‌شود. صلوات موجب عافیت و شفای امراض می‌شود. صلوات حافظه را تقویت می‌کند. صلوات موجب توانگری است.بهترین و ساده ترین ذکر برای بخشش گناهانمان!

به‌ درستى‌ كه‌ خداوند ماه‌ رمضان‌ را ميدان‌ مسابقه‌ خلق‌ خود ساخته‌ تا به‌ وسيله‌ طاعتش‌ به‌ رضاى‌ او سبقت‌ گيرند.
                                                                                 (تحف‌ العقول‌ ، ص‌ 239)

تعجب‌ مى‌كنم‌ از كسانيكه‌ در غذاى‌ جسم‌ خود فكر مى‌كنند ولى‌ در امور معنوى‌ و غذاى‌ جان‌ خويش‌ تفكر نمى‌كنند. شكم‌ را از طعام‌ مضر حفظ مى‌كنند ولى‌ در روح‌ و روان‌ خويش‌ افكار پليد و پستى‌ را وارد مى‌كنند.
                                                                                                          (بحار الانوار، ج‌ 1 ، ص‌ 218)