مناجات


الهی….

الهی خواندی تاخیر کردم، فرمودی ، تقصیر کردم

 اگر گو ییم ،ثنای تو گوییم ،؛ اگر جویم رضای تو جویم

 الهی ….

گفتی کریمم ، امید به آن تمام است ، تا کرم تو در میان است ، نا امیدی حرام است

نه کس به تو ماند ونه به کس مانی ، پید

است  که در میان جانی ، بلکه جان زنده به چیزی است که تو آنی

آیا فاتحه و اعمالی که برای اموات انجام میدهیم به آنها میرسد؟؟

 

پاسخ  در کلام آیه الله بهجت (ره):

 

 خدا میداند یک صلواتی که  انسان میفرسد  و برای میتی  هدیه کند چه معنویتی ، چه صورتی ، چه واقعیتی برای همین یک صلوات است . باید به زیادی و کمی توجه نشود ، به کیفیت  اینها متوجه باشد. محال  است  که یک کار خیری  برای خدا  بکند و لی ملائکه  خبر دار نشوند ، کسی ننویسد باید ملتفت باشد  هر خیری و هر شری از هر کسی صادر  شود ، در آنجا آشکار است

برترین بخشش از منظر امام علی (ع)

امام علی (ع) می فرماید: زمانی که قدرت داری با گذشت باش و در زمان تنگدستی بخشنده و در عین نیازمندی ایثارگر، تا فضل تو به کمال رسد

 بنا براین ببخش شاهراه سلامت روانی انسان است  ، مگر جز اینست که آمده است “ببخش تا بخشیده شوی”


«خُذُوا مِنْ أَجْسَادِكُمْ فَجُودُوا بِهَا عَلَى أَنْفُسِكُمْ وَ لاَ تَبْخَلُوا بِهَا عَنْهَا

بخشنده و جواد باشيد؛ از بدن خود بكاهيد و براي جانتان مايه بگذاريد.»

 

برترین اهل جود کسی است که نیازمندی خودش را درک کند و از تمام وجودش برای رفع این نیازها استفاده نماید. اگر فقیری می بیند او را نعمتی از جانب خدا بداند تا از کنار کمک به این فقیر مادی خودش را از فقر حقیقی نجات دهد.

لذا با بخشش به زندگی لبخند بزن

 


بهترین و ساده ترین ذکر برای بخشش گناهانمان!

 

صلوات نشانه محبت به حبیب خداست. صلوات باعث تقرب به خدا و رسول خدا می‌شود. صلوات موجب شفاعت است. با صلوات حاجات برآورده می‌شود. صلوات باعث آمرزش گناهان می‌شود. صلوات موجب عافیت و شفای امراض می‌شود. صلوات حافظه را تقویت می‌کند. صلوات موجب توانگری است.بهترین و ساده ترین ذکر برای بخشش گناهانمان!

دوکلام کوتاه وپر محتوا از امام حسن مجتبی (ع)

به‌ درستى‌ كه‌ خداوند ماه‌ رمضان‌ را ميدان‌ مسابقه‌ خلق‌ خود ساخته‌ تا به‌ وسيله‌ طاعتش‌ به‌ رضاى‌ او سبقت‌ گيرند.
                                                                                 (تحف‌ العقول‌ ، ص‌ 239)

 

تعجب‌ مى‌كنم‌ از كسانيكه‌ در غذاى‌ جسم‌ خود فكر مى‌كنند ولى‌ در امور معنوى‌ و غذاى‌ جان‌ خويش‌ تفكر نمى‌كنند. شكم‌ را از طعام‌ مضر حفظ مى‌كنند ولى‌ در روح‌ و روان‌ خويش‌ افكار پليد و پستى‌ را وارد مى‌كنند.
                                                                                                          (بحار الانوار، ج‌ 1 ، ص‌ 218)