مدرسه علمیه زینبیه ایوان

از معلی بن خنیس روایت است که گفت:به محضر امام صادق علیه السلام در روز نوروز وارد شدم که فرمود:

می دانی امروز چه روزی است؟ گفتم:فدایتان شوم، این روز روزی است که عجم آن را بزرگ می دارند و در آن هدیه می دهند. امام صادق علیه السلام فرمود:

قسم به بیت عتیقی که در مکه است (کعبه)، این نیست مگر برای امری قدیمی، که آن را برایت می گویم تا آن را بفهمی. 

گفتم :ای سید من! اگر این از جانب شما آموخته شود برای من دوست داشتنی تر است از اینکه اموات من زندگی کنند و دشمنان من بمیرند. 

پس حضرت فرمود:

ای معلی ! روز نوروز روزی است که:

1. الله از بندگان پیمان گرفت که او را عبادت کنند و بر او شریکی قرار ندهند 

2. به رسل و حججش ایمان آورند و به ائمه علیهم السلام ایمان آورند 

3. اولین روزی است که خورشید در آن طلوع کرده و بادها در آن وزیدن گرفته اند و زینت زمین در این روز آفریده شده 

4. روزی است که کشتی نوح بر کوه جودی استقرار یافت 

5. روزی است که در آن رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم امیرالمؤمنین را بر شانه هایش گذاشت تا بتهای قریش را از بالای بیت الحرام سنگ زند و بشکند و همینطور است درباره ابراهیم علیه السلام 

6. روزی است که نبی صلی الله علیه و آله و سلم به اصحابش امر کرد که با علی علیه السلام به اسم امیرالمؤمنین بیعت کنند و در آن روز بیعت دوم واقع شد 

7. آن روزی بود که علی علیه السلام به اهل نهروان ظفر یافت و ذوثدیه را کشت 

8. روزی است که قائم ما و ولاة الأمر ظهور می کنند و آن روزی است که قائم ما علیه السلام بر دجال ظفر می یابد و او را در زباله دانی کوفه به دار می کشد و روز نوروزی نیست مگر اینکه ما در آن در پی فرج هستیم برای اینکه آن روز از ایام ما و ایام شیعه ماست که عجم آن را حفظ کرده در حالی که شما آن را ضایع کردید. 

و فرمود:نبی ای از انبیاء از پروردگارش سؤال کرد که چگونه این قومی را که فوت و خارج شده اند زنده می کند، که خداوند به او وحی کرد که بر قبور آنان آب بپاشد. در این روز که اولین روز از سال ایرانیان است پس زنده شدند و زندگی کردند در حالی که تعدادشان سی هزار نفر بود و بدین سان پاشیدن آب در نوروز سنت شد. 

“الا بذکر الله تطمئن القلوب” (آگاه باشید که به ذکر خدا دلها آرام می گیرد.) (رعد28)

دعا از مصادیق روشن یاد خداست و مناسب ترین زمان آن از دیدگاه انرزی هستی و کیهانی، بین اذان صبح تا طلوع آفتاب است. پژوهش ها نشان داده اند که دعال و نیایش و نیروی شفابخش حاصل از آن موجب جلوگیری از رشد سلول های سرطانی، حفاظت از گلبول های قرمز خون، تغییر حالت شیمیایی خون و افزایش اکسیژن رسانی توسط خون به اندام هاونیز بهبود سریع تر زخم ها و جراحات پوستی می شود.

“واذ نادی ربک موسی ان ائت القوم الظالمین قوم فرعون الا یتقون قال رب انی اخاف ان یکذبون و یضیق صدری و لا ینطلق لسانی فارسل الی هارون و لهم علی ذنب فاخاف ان یقتلون"(شعراء10-14)

(وهنگامی که خواند پروردگار تو موسی را که برو به نزد گروه ستمکاران،قوم فرعون چرا پرهیزکاری نکنند،گفت پروردگارا ترسم که مرا تکذیب کنند و تنگ شود سینه ام و لکنت زبان پیدا کنم.پس بفرست با من هارون را و بر من به گناهی ادعا دارند که می ترسم مرا بکشند.)

امروزه مشخص شده که علل روانی لکنت زبان شامل ناراحتی از محیط،ترس،اضطراب،نگرانی و عدم اعتماد می باشد.قرآن کریم در آیات فوق علت لکنت زبان حضرت موسی (ع)را چنین بیان می کند:

بنابراین فشار روحی و ناراحتی و عدم اعتماد از محیط ستمکارانه ی فرعون که موسی را قاتل یک نفر مصری می داند و ترس از این که مبادا فرعونیان متکبر او را تکذیب کنند و این امر موجب لکنت زبان او در امر تبلیغ شود،باعث شد تا او از خدا بخواهد که برادرش هارون را با او بفرستد.

در قرآن این روش موفقیت آمیز گفتار درمانی را به صورت کاملتری می بینیم:

1) خداوند متعال به حضرت موسی علیه السلام توصیه می کند که با فرعون به نرمی سخن بگوید:"فقولا قول لینا."وجالب این که به هیچ پیغمبری چنین توصیه ای نشده است.

2) خداوند سخن حضرت موسی (ع)را می شنود:"انا معکم مستمعون."و خواسته اش را برآورده می کند:"قد اوتیت سولک یا موسی.”

3) خداوند نه تنها لکنت حضرت موسی(ع)را به رویش نمی آورد بلکه با این عبارت که نترسید،منم با شما،می شنوم و می بینم، اضطراب او را کنار زده و به او اعتماد و اطمینان می بخشد:"لا تخافا اننی معکما اسمع واری.”

4) حضرت موسی(ع)با دعا به روان درمانی می پردازدو خود را تسکین می دهد لذا مشکل لکنت زبان وی از سر چشمه ی آنکه ترس و دلتنگی و اضطراب درونی است،شفا می یابد:"قال رب اشرح لی صدری و یسر لی امریواحلل عقدهمن لسانی یفقهوا قولی.”

(گفت:پروردگارا به من شرح صدر عنایت فرما وکار مرا آسان گردان وگره از زبانم بگشای تا گفتار مرا بفهمند.)

وَ فِي أَمْوالِهِمْ حَقٌّ لِلسَّائِلِ وَ الْمَحْرُومِ «19/حجرات»

امام باقر و امام صادق عليهما السلام فرمودند: مراد از محروم در آيه، كسى است كه مشكل عقلى ندارد ولى رزق او توسعه نيافته است. «ليس بعقله بأس و لم يبسط له فى الرزق»

گويا اين حديث، پاسخ كسانى است كه گمان مى‌كنند رزق وسيع آنان به خاطر علم و تدبير و زرنگى و تخصص و عقلشان است، لذا امام فرمود: افراد عاقلى هستند كه على رغم تلاش و كوشش، باز هم چرخ زندگى آنان نمى‌چرخد.