مدرسه علمیه زینبیه ایوان

 چقدربرای ظهور آماده شدیم ؟واقعا چکار کردیم ؟اصلا زمینه سازی کردیم ؟آیا فقط عشق وارادت به آقا کافیست ؟نه باید را ه را هموار کرد، باید خواستار امام زمانمان باشیم . یکی از وظایف مامنتظران مهدی ،شرکت در امر زمینه سازی برای ظهور است

تا هم خودمان بیشتر با حضرت آشنا بشیم وهم دیگران را در حد توان آشنا کنیم،اگر کمی بیشتر به یاد امام زمانمان بودیم شاید این همه درد نبود ، این همه افسردگی نبود، اینقد بی حوصله نبودیم، اینقد باورهایمان آسیب پذیر نبود ، شاید که نه حتماچون از خدا دور شدیم  ، توکلمان کم شده ، کاش بیشتر به خودمان بیایم وانرژیهای منفی را از خودمان دور کنیم ، همه دنبال انرژی مثبت تو زندگی هستیم ولی واقعا فکر کردیدانژی مثبت داریم وازش غافل شدیم ((انتظار مهدی)) ، از خیلی ها شنید هایم که آرزویشان دیدار امام زمان است ، چه چله ها که گرفته اند!چه دعا ها که خوانده اند!…..اما اگر تنها انجام واجبات و ترک محرمات را سر لوحه زندگی خود میکردیم یقینا صدای قدمهای آقا را میشنیدیم که به ملاقاتمان آمده است  وآنجاچه لذتی داشت اگر اورا میشناختی و با نهایت عشق میگفتیم: السلا م علیک یا صاحب الزمان ،حضرت در نامه ای به شیخ مفید نوشته است: «اگر شیعیان ما ـ که خداوند آنها را بر اطاعتش موفق بدارد ـ در وفای به عهدی که بسته بودند(پیروی از امام) اجتماع کنند، هر آينه دیدار ما به تاخیر نمی افتد».               

(بحار الانوار، ج53، ص176).

ازجمعه های بی تو چه دلگیرمیشوم

جان خودم ز جان خودم سیرمیشوم                           

با هر نفس که میکشم اقرار میکنم

                          از این نبودنت به خدا پیر میشوم

علامه محمد تقي جعفري مي­‌گفتند:

 اگر مي‌خواهيد بدانيد يک انسان چقدر ارزش دارد، ببينيد به چه چيزي علاقه دارد و به چه چيزي عشق مي‌ورزد.
کسي که عشقش يک آپارتمان دو طبقه است، در واقع ارزشش به مقدار همان آپارتمان است. کسي که عشقش ماشينش است، ارزشش به همان ميزان است.

اما کسي که عشقش خداي متعال است، ارزشش به اندازه خداست.

، اين کلام از من نیست بلکه از شخصي به نام علي ـ عليه‌السلام ـ است.
آن حضرت در نهج‌البلاغه مي­‌فرمايند: «قِيمَةُ کُلِّ امْرِئٍ مَا يُحْسِنُهُ»؛ «ارزش هر انساني به اندازه چيزي است که دوست مي‌دارد».

درروايتى كه از امام رضا (ع)نقل شده است ، آن حضرت فرموده اند
ايمان داراى چهار ركن مى باشد :
1 ـ توكل به خدا
2 ـ رضا به قضاى او
3 ـ تسليم در برابر امر او
4 ـ واگذار كردن امور به او
اصولاً رضا را بايد ثمره محبت، و محبت را ثمره معرفت دانست؛ زيرا آن كسى كه شخصى را به خاطر كمالات و صفات خوشى كه در او وجود دارد دوست مى دارد به همان اندازه كه بر مراتب معرفت و آگاهى وى نسبت به او افزوده مى شود دوستى و دلبستگى به وى در او رو به فزونى مى گذارد. اگر كسى با چشم بصير جلال و كمال الهى را بنگرد قهراً به خدا دلبستگى مى يابد و حبّ او به خدابا افزايش معرفت نسبت به اوفزاينده مى گردددر قرآن میخوانیم:
والّذين آمنوا اشد حبّاً لله ( بقره : 165 ) افرادى که به خاطر فزونى معرفتـ داراى ايمان هستند، حبّ آنها نسبت به خدا استوارتر و فزونتر مى باشد.
وقتى شخص دوستدار خدا باشد هر پديده و دستاوردى كه از ناحيه او مى رسد نيكو و زيبا تلقى كرده و آن را پسند مى كند. چنين موضع روانى در انسان بيانگر رضاى او نسبت به خداى متعال است

حقیقت عبادت::

**لیست العباده کثره الصیام و الصلاه و انما العباده کثره التفکر فی امر الله**

((عبادت به نماز وروزه نیست بلکه عبادت(مهم)تفکر در نشانه های خداوند است.))

یا صاحب الزمان

اگر حجابم یک قدم ، فقط یک قدم  ظهور تورا نزدیک کند، هیچ طعن وتوهینی نمیتواند شادمانی را از من بگیرد