مدرسه علمیه زینبیه ایوان

در دوره ی نوجوانی، بخشی از عواطف شخصیتی آدمی تکوین می یابد و عواطف به خویشتن، به صورت توجه به ظاهر، پوشاک، رفتار و گفتار، پدیدار می گردد. این گونه است که نوجوان احساس می کند دیگر همان کودک فرمان بر پیشین نیست و باید اظهارنظر کند.

هیجان های دوران نوجوانی با صفت «دگرگونی» و تناقض شناخته می شوند. بدین معنا که هیجان نوجوان در کم ترین زمان به هیجان دیگری، تغییر شکل می دهد. برای مثال، لحظه ای بسیار مغرور و از خود راضی است و به کسی اعتنا نمی کند. سپس بی درنگ تغییر وضع می دهد و حالت فروتنی و نومیدی پیدا می کند.

برای نوجوان، هم سالان و هم کلاسان از اهمیت بیشتری نسبت به بزرگ سالان، بر خود دارند. بیشترین کوشش نوجوان، آن است که رفتارهایش مورد پذیرش و ستایش هم سالان اش قرار گیرد. گاهی همین توجه و تأیید گروه سنی، سبب سرپیچی نوجوان از برخی مقررات اجتماعی می گردد و او را هوس ران و دمدمی مزاج بار می آورد.

نوجوانی که در کانون خانواده ای آزاداندیش و آزادمنش پرورش می یابد، فرا می گیرد که پس از موشکافی همه ی مسایل در ذهن خود، باورهایی را بپذیرد. بنابراین، در گفت وشنودها از تعصب و جدل پرهیز می کند و به دیگران نیز فرصت می دهد تا دیدگاه ها و باورهای خویش را بیان کنند. مجموع این ها رفتارها، سبب می شود وی به بهداشت روانی، آرامش روحی و تندرستی دست یابد.

نوجوانانی که با احساس استقلال و روحیه ی اعتماد به نفس پرورش می یابند، هیچ گاه به عقده ی حقارت ـ که سرچشمه ی بسیاری از سرخوردگی های افراد جامعه است ـ دچار نمی شوند. چنین افرادی با اتکا به خویش و اعتماد به والدین، اشخاصی کارآ، نوآفرین و کوشا بار می آیند و چون با احساس مسؤولیت، پرورش یافته اند، در زندگی آینده نیز از گزند لغزش های اخلاقی به دور می مانند.