مدرسه علمیه زینبیه ایوان

براى نیل به مقام رفیع بصیرت باید به بازسازى و اصلاح نفس خویش پرداخت.

مجاهده با هواى نفسانى و تهذیب روح از زنگارهاى گناه، و لطیف و شفاف ساختن آیینه دل به نور توحید، تنها صراط مستقیمى است که “حجاب دیدگان دل” را مى گشاید و آدمى را در معرض الهامات غیبى و مقام کشف و شهود قرار مى دهد.

1. توبه: اولین گام براى تهذیب نفس و تحصیل بصیرت است. توبه از تقصیرات و گناهان، بلکه از کوتاهىها و جبران حق اللَّه و حق النّاسى است.

2. ذکر خدا: ذکر زبانى، قلبى و عملى، موجب بصیرت مى گردد. امیرالمؤمنین(ع) مى فرماید: »مَنْ ذکر اللَّه استبصر؛ هر کسى به یاد خدا باشد، بینایى و بصیرت یابد«.

3. هم نشینى با علما: مجالست با علما که موجب بصیرت و بینایى است. على(ع) مى فرماید: »جاور العلماء تستبصر؛ با دانایان بنشین تا آگاهى یابى«.

4. خرد ورزى: کسى که هر خبر یا مطلبى را مى شنود، فوراً نمىپذیرد، بلکه پیرامون آن مى اندیشد و آن را از صافى عقل و اندیشهاش مى گذراند، بصیرت و بینایى مى یابد، چنان که آینده نگرى و به کارگیرى خرد در فرجام امور باعث بصیرت و بینایى مى گردد.

5. زهد: زهد و عدم دلبستگى به دنیا، از امورى است که باعث بصیرت مى گردد.

6. ارتباط با خدا: ازدیاد معرفت به خدا، انس با قرآن و معانى و معارف آن، توسل به ائمه(ع) و مناجات با خدا در خلوت مخصوصاً نماز شب از امورى هستند که موجب بصیرت و بینایى و برخوردارى از الهامات غیبى مى‏شود.

بصیرت به معنى دانایى، بینایى، بینایى دل، هوشیارى، زیرکى و یقین است.

نزد اهل معنا، نیرویى نهانى و قوّهاى قلبى است که در شناخت حقایق تا عمق وجود و باطن ذات آن رسوخ مى کند.

برخى از اهل معرفت مى‏گویند: «بصیرت قوّه قلبى یا نیرویى باطنى است که به نور قدس روشن گردیده و از پرتو آن، صاحب بصیرت، حقایق و بواطن اشیا را در مى‏یابد. بصیرت به مثابه بَصَر (چشم) است براى نفس».

میان بَصَر که تأمین کننده نور ظاهرى، و بصیرت که آورنده نور باطنى است، تفاوت بسیار است؛ مانند:

1. نور ظاهرى، تنها با بینایى انسان سر و کار دارد. خورشید و ماه و چراغ، بیش از این که فضا را روشن و بینایى انسان را یارى کند، کارى انجام نمیدهد. پس اگر انسانى ناشنوا بود یا در بویایى و لامسه و گویایى خود نقص داشت، با تابش آفتاب و مهتاب و نورهایى از این قبیل، مشکلاتش حل نمیشود. اما نور باطن همه نقصهاى (باطنى و معنوى) انسان را برطرف، و تمام دردهاى او را، درمان مى کند… .

در صورتى که درون کسى را روشن کرد، ساحت جانش چنان نورانى مى شود، که هم صحنه هاى خوبى را در خواب و بیدارى مى بیند، هم آهنگهاى خوبى را مى شنود، هم رایحه هاى دل انگیزى را استشمام میکند و هم لطیفه هاى فراوانى را لمس مى نماید.

2. انسان دو چهره یا دوجنبه دارد: چهره ظاهرى یا مُلکى و چهره باطنى یا ملکوتى، خداوند براى دیدن ظواهر، بَصَر را به صورت بالفعل به انسان داده، بشر از آغاز تولد به کمک آن هر چه را که در شعاع چشم و منظر او قرار گیرد مى‏بیند. اما براى دیدن باطن و شهود ملکوت، قوه نورى را در نهاد او نهادینه نموده به نام بصیرت، که تا آن “نور استعدادى” از قوه به فعلیت در نیاید، رؤیت باطن و شهود ملکوت، میسر نخواهد بود.

صاحب جامع الاسرار مى‏نویسد: معناى سخن خداوند (نور على نور یهدى اللَّه لنوره من یشاء)،(… و من لم یجعل اللَّه له نوراً فماله من نور)، چیزى جز این نیست که تا نور حق حاصل نیاید و به دل و جان سالک نتابد،

بصیرت در او پدید نیاید. نور حق سرمه چشم بصیرت است و تمام تلاش اهل مجاهده براى آن است که مورد عنایت حق قرار گیرند و نور حق بر دل و بر جانشان پرتو افکن گردد.

حافظ شیرازى که مى‏گوید:

گرنور عشق حق به دل و جانت افتد ـ باللَّه کز آفتاب فلک خوبتر شوى

ناظر به همین نور است. با پرتو افکن شدن نور حق است که سالک از تحیر و تردد مى رَهَد و سرانجام به حقیقت مى رسد.

روزهاى سال، به طور طبيعى و به خودى خود همه مثل همند؛ اين انسانها هستند، اين اراده‌‌‌‌‌ها و مجاهدتهاست كه يك روزى را از ميان روزهاى ديگر برميكشد و آن را مشخص ميكند، متمايز ميكند، متفاوت ميكند و مثل يك پرچمى نگه ميدارد تا راهنماى ديگران باشد. روز عاشورا - دهم محرم - فى نفسه با روزهاى ديگر فرقى ندارد؛ اين حسين بن على (عليه السّلام) است كه به اين روز جان ميدهد، معنا ميدهد. روز نهم دىِ امسال هم از همين قبيل است. اين مردمند كه ناگهان با يك حركت روز نهم دى را هم متمايز ميكنند.

” روزهاى سال، به طور طبیعى و به خودى خود همه مثل همند؛ این انسانها هستند، این اراده‌‌‌‌‌ها و مجاهدتهاست که یک روزى را از میان روزهاى دیگر برمیکشد و آن را مشخص میکند، متمایز میکند، متفاوت میکند و مثل یک پرچمى نگه میدارد تا راهنماى دیگران باشد. روز عاشورا - دهم محرم - فى نفسه با روزهاى دیگر فرقى ندارد؛ این حسین بن على (علیه السّلام) است که به این روز جان میدهد، معنا میدهد، او را تا عرش بالا میبرد؛ این مجاهدتهاى یاران حسین بن على (علیه السّلام) است که به این روز، این خطورت و اهمیت را میبخشد.”

مردم بر خلاف میل و انتظار خواص همه چیده مان و دمینوی سیاسیون را با درک آنی ، نیاز لحظه ای و آگاهانه خود به نفع نظام دینی و اسلامی تغییر دادند و چهره نفاق و دورویایی آنان را آشکارتر کردند.

که به گفته‌ی رهبر انقلاب: “کار نهم دى ماهِ امسال(1388) هم همین جور بود. شناختن موقعیت، فهمیدن نیاز، حضور در لحظه‌ى مناسب و مورد نیاز؛ این اساس کار است که مؤمن باید این را هم با خود همراه داشته باشد تا بتواند وجودش مؤثر بشود؛ آن کارى را که باید انجام بدهد، بتواند انجام بدهد.”

مردم خالق حماسه حضور حداکثری و 40 میلیونی 25 خرداد 87 برای پاسداشت آنچه که برای آن اعتقاد داشتند و برای حفظ ارزشها و آرمانهای اولین پیام های این حضور حماسی که در یک روند صد در صد قانونمند و بر پایه مردم سالاری دینی شکل گرفته ، و آن نهال تازه جوانه زده عدالت در اواخر دهه سوم انقلاب بود ،که بدون پشتوانه و حضور خواص ، به پای کار ، و میدان همت آمده اند و ” ملت در نهم دی قوی ترین و آخرین ضربه را به دشمن وارد کرد” …

چرا که پس از گذشت سی سال از انقلاب بارقه های از شعار های انقلابی و آرمان های امام و رهبری در میان برنامه های یکی از کاندیدا های انتخابی به نمایش گذاشته شده بود … و تا آن لحظه در فضای خفقان حضور آقازاده و اربابان حلقه به گوش توسعه اقتصادی و سیاسی حرفهای از جنس و از دل مردم به زبانها نیامده بود …

و این شعار عدالت ، حداقل پیش نیاز تداوم ، بقای و پویایی انقلاب کبیر و مردمی جمهوری اسلامی ایران بود که مورد طمع و تعرض مافیای زر و زور مستر و پنهان در پشت نقاب سازندگی و اصلاحات واقع گرفته بود …

در مقابل شعار عدالت خواهی که به مذاق برخی از خواص دنیا طلب خوش نیامده جریانی با یک بیماری و قتنه حب و بغض های جاهلی متولد شد که با اقدامات سیاسی و امنیتی قابل دفع شدن نبود، و به یک حضور عظیم مردمی نیاز داشت؛ … تا تجلی بارزی از هویت و ماهیت انقلاب یعنی روح حاکم بر دلهای مردم و نمادی از بصیرت ، دشمن شناسی و حضور مجاهدانه مردم مسلمان و انقلابی برای پالایش انقلاب از وجود عناصر خائن و فرسوده باشد. و در تاریخ نگاری صحیح و عاقلانه انقلاب توسط مردم نه توسط خواص وامانده و ساکتین ایام فتنه ، ماندگار شود …
بنا به فرمایش حکیمانه مقام معظم رهبری راز ماندگارى این انقلاب، اتکاى
به ایمانهاست؛ اتکاى به خداست. لذا شما مى‌بینید آن روزى که توده‌ى عظیم مردم در سرتاسر کشور احساس کنند که دشمنى‌اى متوجه انقلاب است، احساس کنند که دشمنىِ جدى‌اى وجود دارد، بدون فراخوان حرکت میکنند مى‌آیند. روز نهم دى شما دیدید در این کشور چه اتفاقى افتاد و چه حادثه‌اى پیش آمد.

هنر اصلی امام خمینی(ره)، وارد کردن مردم به صحنه بود و در هرجایی که مردم با شجاعت، بصیرت و عمل متناسب با ایمان خود، وارد میدان شدند تمام مشکلات، و بزرگترین موانع در مقابل اراده مردم از بین می‌رود.

در هر نقطه‌ی از جهان چنانچه مردم با هدف و شعار مشخص و ایمان و عمل متناسب، به عرصه بیایند هیچ عاملی قادر به مقاومت نیست و این یک نسخه کلی برای تمام ملت‌هاست، که امام خمینی(ره) به آن عمل کرد و ملت ایران هم با اعتماد به امام راحل عظیم‌الشان، آن را بصورت عملی اثبات کرد.
آن معجزه‌گری که همه مردم را بسیج کرده، به صحنه می‌آورد و با وجود همه سختی‌ها آنان را در صحنه نگه می‌دارد، ایمان قلبی و دینی است چرا که بر اساس ایمان دینی، شما در هر شرایطی پیروز خواهید بود و شکست معنایی ندارد.

مقام معظم رهبری (با اشاره به 9 دی)، در این روز، مردم براساس وظیفه دینی خود به

میدان آمدند تا نشان دهند بر خلاف تبلیغات فتنه‌گران، مردم ایران ضمن پایبندی به نظام جمهوری اسلامی از عزم و اراده دینی استوار برخوردارند.

همانگونه که در ابتدای انقلاب، محرم به کمک این مردم آمد و امام خمینی(ره) فرمود خون بر شمشیر پیروز است ، در قضایای 9 دی هم، عاشورا به کمک ملت آمد و حماسه بزرگ و ماندگاری را خلق کرد.
مقام معظم رهبری صبح روز دوشنبه (21 آذر 90) در آخرین لحظات دیدارشان با اعضای ستاد 9 دی دستانشان را به نشانه دعا به سوی آسمان بردند و اینطور دعا کردند:ما هر چه داریم از محرم است. خدا سایه امام حسین علیه السلام را از سر ما کم نکند. اگر در حماسه 9 دی پیروزی حاصل شد به خاطر امام حسین علیه السلام بود.خدا سایه محرم را از سر ما کم نکند که هر چه داریم از آن است. 9 دی و رفع فتنه هم از برکت محرم بود

نهال نوپای انقلاب اسلامی، که از اوایل دهه 40 شمسی، بذر آن در خاک نهاده شد و در تاریخ 22 بهمن سر از خاک میهن بیرون آورد؛ از همان ابتدای پیدایش مورد هجوم نظام سلطه، جریان‏ های معارض با اسلام و فریب‏ خوردگان داخلی بوده است.

تصور کنید نظامی تازه تاسیس را؛ که از هر طرف با مشکلات عدیده ‏ای مواجه است. از یک سوی مورد حمله ناجوانمردانه رژیم تا دندان مسلح عراق و بیست و اندی هم‏ پیمانش قرار گرفته؛ از طرف دیگر هر لحظه بیش از لحظه قبل در کانون دسیسه‏ چینی و فتنه ‏گری نظام غرب قرار می‏ گیرد؛ از سمتی دیگر گروهک‏ های جدایی ‏طلب با تحریک بیگانگان در بعضی نقاط آن فعال شده ‏اند؛ و از طرفی دیگر هم مسئولین بلندپایه و حتی مردم کوچه و بازارش مورد ترورهای ناجوانمردانه قرار می ‏گیرند. البته در کنار این‏ ها، تحریم‏ های اقتصادی بر علیه کشور را نیز باید به عنوان یکی دیگر از حربه‏ هایی در نظر بگیرید که برای زمین زدن هر ملتی کافی است؛ به ویژه آنکه در آن زمان جمهوری اسلامی ایران کمتر از 5 سال از تاسیس آن می ‏گذشت.

سوالی که اینجا مطرح می ‏شود این است که، در جایی که غربی ‏ها با استفاده از انقلاب‏های رنگین و کودتاهای مخملین می‏ توانند حکومت‏ هایی همچون اوکراین، گرجستان و … را تغییر بدهند؛ چگونه است با وجود آن‏که همه راه ‏ها بر علیه مردم ایران از جمله تهدیدها، دسیسه‏ چینی‏ها، تحریم‏ ها، ترورها و در یک کلام فتنه‏ انگیزی‏ ها را در تمامی این سی‏ و‏ اندی سال پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی امتحان کرده ‏اند؛ هنوز موفق نشده ‏اند کوچک‏ترین خللی در روند رو به رشد انقلاب اسلامی و انگیزه انقلابی قاطبه مردم ایران وارد کنند؟

نکته‏ ای که اینجا حائز اهمیت است این است که نه تنها دشمنان در تمامی این سال‏ها نتوانسته‏ اند به هدف خود یعنی حذف جمهوری اسلامی ایران نزدیک بشوند، بلکه امروز در مخمصه ‏ای به نام تکثیر انقلاب اسلامی ایران نیز گیر کرده ‏اند و هر روز با دست و پا زدنی مذبوحانه، بیش از پیش در گرداب شکست فرو می‏ روند؛ شکست‏ هایی که اگر بخواهیم تنها تیتروار به آن‏ها اشاره کنیم، مثنوی هفتاد من خواهد شد.

و اما پاسخ به این سوال چیست؟ رمز ماندگاری ملت ما و تکثیر شور انقلابی آن‏ها در سرتاسر دنیا به ویژه در بین ملت‏های عربی و اسلامی منطقه خاورمیانه چیست؟

حضرت آیت ‏الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب به این سوال پاسخ داده اند: «… راز ماندگارى این انقلاب، اتکاى به ایمان‏ هاست؛ اتکاى به خداست. لذا شما مى‌بینید آن روزى که توده‌ى عظیم مردم در سرتاسر کشور احساس کنند که دشمنى‌اى متوجه انقلاب است، احساس کنند که دشمنىِ جدى‌اى وجود دارد، بدون فراخوان حرکت می‏کنند …»

به زبان دیگر، در مواجهه با تهدیدات جریان‏ های معاند بر علیه نظام جمهوری اسلامی ایران، نقش سرمایه اجتماعی بی‏ بدیل نظام که منشعب از نیروی ایمان و توکل به خدا در میان ملت است؛ واقعیتی است که نظام‏ های دیگر از آن بی‏ بهره‏ اند.