مدرسه علمیه زینبیه ایوان

ولادت امام حسین (ع) (۳شعبان ۳ق)

ولادت حضرت عباس (ع) (۴ شعبان ۲۶ق)

ولادت امام سجاد (ع) (۵ شعبان ۳۸ق)

ولادت حضرت علی اکبر (ع) (۱۱ شعبان ۳۲ق)

ولادت امام مهدی (عج) (۱۵ شعبان ۲۵۵ق)

ماه شعبان، منسوب به پیامبر اکرم(ص) است. او روزهای ماه شعبان را روزه می‌گرفت و به ماه رمضان وصل می‌کرد. روایاتی از معصومین در فضیلت ماه شعبان آمده است، رفتن به بهشت و برخورداری از کرامت الهی در قیامت، پاداش روزه این ماه معرفی شده است.

امام صادق(ع) می‌فرماید:
«چون ماه شعبان فرا می‌رسید امام سجاد(ع) اصحاب خود را جمع می‌نمود و می‌فرمود‌ای اصحاب من می‌دانید این چه ماهی است؟ این ماه شعبان است و حضرت رسول (ص) می‌فرمود شعبان ماه من است پس در این ماه برای جلب محبت پیامبر خود و برای تقرّب به سوی پروردگار خود روزه بدارید. به حقّ آن خدایی که جان علی بن الحسین به دست قدرت اوست سوگند یاد می‌کنم که از پدرم حسین بن علی (ع) شنیدم که فرمود شنیدم از امیرالمؤمنین(ع) که هر که روزه بگیرد در ماه شعبان برای جلب محبّت پیامبر خدا و تقرّب به سوی خدا؛ خداوند او را دوست می‌دارد و در روز قیامت کرامت خود را نصیب او می‌گرداند و بهشت را برای او واجب می‌کند.»
شیخ طوسی از صفوان جمال نیز روایت کرده که گفت:
«امام صادق (ع) به من فرمود کسانی را که در اطراف تو هستند را بر روزه گرفتن در ماه شعبان ترغیب کن. گفتم فدایت شوم مگر در فضیلت آن چیزی هست؟ فرمود: بله همانا که رسول خدا (ص) هر گاه هلال ماه شعبان را می‌دید به مُنادیی امر می‌فرمود که در مدینه ندا کند:‌ ای اهل مدینه من رسولم از جانب رسول خدا (ص) به سوی شما. ایشان می‌فرماید آگاه باشید همانا شعبان ماه من است پس خدا رحمت کند کسی را که یاری کند مرا، بر ماه من یعنی در آن ماه روزه بگیرد.»
امام صادق (ع) از امیرالمؤمنین (ع) نقل می‌کند که آن حضرت می‌فرمود:

«از زمانی که شنیدم منادی رسول خدا(ص) ندا کرد در ماه شعبان، ترک نشد از من روزه شعبان و ترک نخواهد شد از من تا مدتی که حیات دارم ان شاء الله تعالی. و می‌فرمود: روزه دو ماه(شعبان و رمضان)، توبه مغفرت از خدا است.»

شعبان یا شَعبان المُعَظّم هشتمین ماه در تقویم هجری قمری، یکی از عزیزترین ماه‌های اسلامی و منسوب به پیامبر(ص). شعبان از ریشه شعب است و از آنجا که در این ماه روزی مؤمنان و حسنه در آن منشعب و بسیار می‌گردد، این ماه شعبان نام گرفت.

خودم در اين جغرافياي منجمد اسيرم و

دلم … آنجا در حوالي گنبد طلاي تو …

كبوترانه

مي‌تپد !

ای آشنای غریب، ای عصمت هشتم، ای غریب الغربا، ای شمس الشموس و ای مولای من! کوچه های نیشابور، هنوز بوی کلام عطرآگین تو را دارد. هر روز که خورشید خراسان، سینه ریز زرینش را از شوق می درد و انبوه دانه های طلایی اش از فراز آسمان بر حَرَمت می پاشد، کبوتر دل، بهانه کنان به سوی حرم تو پر می کشد و به سوی دانه های مِهری می رود که برایش می پاشی.