مدرسه علمیه زینبیه ایوان

ما را می بینی خدا؟
ما را می بینی خدا؟ در جایگاه فرشتگان ایستاده ایم! می پذیری ؟

با دل به سراغت می آییم که گفته اند القلب حرم الله… در خانه تو و حریم کبریایت جز تو که را جوییم  که ایک نعبد و ایاک ونستعین.

میدانی خدا! وقتی رو به درگاه تو می آریم که دل از همه جا و همه کس بریده ایم و فقط تو پناهگاه مایی! جز تو پناهگاه امنی نیافتیم که به آن پناه بریم.بپذیر که تنها تو توبه پذیری و ان الله تواب الرحیم.

خدای خوبی ها! با همه وجود پای به آستان ملکوتی ات می گذاریم و تو چه خوب صبوری می کنی همه ی درد و دل هایمان را … می بینی فقط حرف می شویم و تو گوش؟ ما که فقط برای آروزهای خود نزدت نمی آییم! شاید بخشش حتی یکی از ذنوب جایزه ای باشد برای یک پله بالاتر آمدن و به تو نزدیک شدن!

چقدر زیباست حس اشک و لبخند معتکفین و چه دلنشین است ترس و آرامش نزد معبود و چقدر جان نواز است فریاد العفو کودکی ۹ ساله… با این همه  چگونه رو در رویت بنشینیم و نگاهت کنیم.

اما  تو خواستی و ما باورمان نشد. نفهمیدیم که چگونه دعوت شدیم به حریم خانه ات!با  همه ی گناه هان…و با همه ی ذنوب خدا! تو فقط عشق ما را برای تقرب و نزدیکی به خودت دیدی و ثبت ناممان کردی.

حالا ببین خدا… چگونه منتظریم بر دست رحیمت ..ما و جمعی از مشتاقان در خلوتی عاشقانه.