مدرسه علمیه زینبیه ایوان

سلام

دیروز رفته بود خونه پدر شوهرش؛ این روزها زیاد میرفتن خونه شون(آخه طفلکی مریضه؛ دکترا جوابش کردن؛ ولی خودش نمی دونه)

میگه دست خودم نیست تا خواهرشوهرامو میبینم تمام بدنم میلرزه؛ استرس تمام بدنم و میگیره؛ (شاید خاطرات براش زنده میشه)

گفت سر نماز که بودم همش به این فکر میکردم برم به خواهر شوهر کوچیکه بگم که یادشه چکارش کرده!

همین که سلام نماز و میگه با دخترش میره پیش خواهرشوهرش و بهش میگه یادته داشتم به بچه ام شیر میدادم هنوز سیر نشده ازم گرفتی و بردی و دیگه بی خواب شده و همش بی قراری میکرد

یادته وقتی داشتم سینه ام و فشار میدادم تا بلکه قطره قطره های شیر شکم بچه ام و سیر کنه با خنده بالا سرم رو گرفته بودی و نگاه میکردی

خواهر شوهر از جا میپره و میره یه ده تومانی از کیفش برمیداره و صدقه میذاره

تازه مادر شوهرش میاد بهش میگه چکارش کردی

طفلک نگاهی به این ور اون ور میندازه

با خودش میگه چیکار کردم؟ من که کاریش نداشتم؛ حتما خاطرات گذشته یادش اومده که چقدر من و حرصم میداده

تازه حالا خواهرشوهر بزرگه قد علم میکنه سه ساله اینجا بخور بخوابت بوده

الان گیست رو میکشم از خونه بیرون میکنم

اروم بچه اش رو بقلش میکنه و میشینه یه گوشه

خدایا من جوابشون رو نمیدم اما واگذارشون میکنم به خودت

دوستی که این خاطره رو تعریف میکرد می گفت دوست دارم دوستان در مورد این اتفاقاتی که براش افتاده نظر بدن

منتظر نقطه نظرات شما دوست عزیز در این وبلاگ هستیم.

بعضی وقتها انگیزه برای نفس کشیدن هم نداری. دلت می خواهد زمین دهان باز کند تو را با تمام آنچه به تو مربوط می شود ، ببلعد. تونیست شوی درست مثل زمانی که اصلا نبودی . نباشی و فقط و فقط فکر نبودنت آرامت کند .این حس نَحس همراهت می شود و صبح و شب در گوشت ” خوب بود ،نبودی ” را زمزمه می کند . می مانی این حس از کجا آمده. زاییده ی کدام فکر و یا القاء کدام “نا دوستِ مهربانِ امروزِ” توست . بقچه ی گذشته را که می گشایی ردی ،نشانی نمی یابی که از کجا آغاز شده این حس نَحس نبودن. بودن را چگونه معنا کنی. که مسلح شوی در برابر این تفکر که نبودنت را را آرزو می کند. تمام قدایستادن را آرزو داری. امّا چگونه به دست آوردنش فکرت را پنچر میکند. شایددوست داری چشم هایت راببندی و فرشته ی وحی را پیش رویت ببینی. او آرام در گوشت بخواند “هرچه می گویم تکرار کن “.

تو با حالتی بین خنده و گریه گفته های او را تکرار کنی :"اللهی …

من به تو شكايت میكنم،

از غربتم،

و دوری خانه آخرتم،

و سبكی ام نزد كسی كه اختيار كارم را به او دادى.

خدايا غضبت را بر من فرود نياور،

اگر در مقام خشم كردن بر من نباشى،

از غير تو باك ندارم،

منزّهى تو،

جز اينكه عافيتت بر من گسترده تر است،

از تو درخواست میكنم پروردگارا به نور جمالت،

كه زمين و آسمان ها به آن روشن گشت،

و تاريكي ها به آن برطرف شد………”

“تو پناهگاه منى زمانى كه راه ها با همه وسعتشان درمانده ام كنند،

و زمين با همه پهناوری اش بر من تنگ گيرد و اگر رحمت تو نبود، هر آينه من از هلاك شدگان بودم،

و ناديده گيرنده لغزشم تويى،

و اگر پرده پوشی ات بر من نبود،

هرآينه من از رسواشدگان بودم،

و تويى كه مرا با پيروزى بر دشمنانم تأييد میكنى،

و اگر يارى تو نبود هر آينه من از شكست خوردگان بودم،

اى كه وجودش را به بلندى و برترى اختصاص داده، در نتيجه اوليايش به عزّت او عزيز میشوند،

ای آن كه پادشاهان در برابرش يوغ ذلّت بر گردن هايشان گذاشته اند، در نتيجه از حملاتش ترسانند….”

تو فقط اشک می ریزی و چه زیباست حس بودنت. چه نازیدن دارد به خدای که همیشه حواسش به تو است. چه افتخار دارد بندگی کردن چنین خدایی. دوست داری تا آخرش را تکرار کنی. قلبت بی صبرانه می تپد تا غرق شوی در بودنی که بودنش را بی دلیل از خدایت آرزو داشتی.

 نمی دانم چرا ولی دل تنگ عرفه هستم….

در روایتی از امام صادق (ع) آمده کسی که در رمضان آمرزیده نشده باید منتظر رمضان آینده باشد مگر اینکه عرفه را درک نماید(مفاتیح الجنان).روز عرفه، روز رسیدن به غایت آمال عارفان و روز همجواری با عرش الهی است.

زلال عرفه گوارای وجودتان….

روز عرفه، روز معرفت، روز زدودن قلب از غبار عصیان و روز خدا و خدایی شدن است. روز رویش گلستان رحمت، روز نگین انگشتری ذی الحجه و روز دعا و استجابت دعا است. روز اشک و ناله، روز حسین و حسینی شدن و روز شکستن بت های درون. روز بریدن از خاک و پیوند با افلاک و روز توسل به مقام ربوبیت حضرت حق است.

مقام معظم رهبری (مدظله العالی) درباره محتوای دعای عرفه فرمودند: «دعاهایی که از ائمه رسیده است، بهترین دعاهاست. اولا خواسته‌هایی در این دعاها گنجانده شده است که به ذهن امثال ماها اصلا خطور نمی‌کند و انسان از زبان ائمه (علیهم‌السلام) آنها را از خدا طلب می‌کند. در دعای ابوحمزه و دعای افتتاح و دعای عرفه بهترین مطالبات و خواسته‌ها برای انسان مطرح می‌شود؛ که اگر انسان اینها را از خدا بخواهد و بگیرد، می‌تواند برای او سرمایه باشد. ثانیا در این دعاها مایه‌های خشوع و تضرع وجود دارد. مطلب، با زبان و لحن و بیانی ادا شده است که دل را خاشع و نرم می‌کند. با عبارات فصیح و بلیغ، عشق و شیفتگی و شوق در این دعاها موج می‌زند. انسان باید این دعاها را قدر بداند و از آنها استفاده کند.»