دستوراتى كه اسلام براى نوع سخن و گوينده و چگونگى بيان او دارد، اشاره كنيم:

1. سخن بايد واقعى و حقيقى باشد. «بِنَباءٍ يَقين»

2. گفتار بايستى دل پسند باشد. «الطّيّب مِن القَول»

3. سخن بايد رسا و شفّاف باشد. «قَولاً بَليغاً»

4. گفتار بايد نرم بيان شود. «قولاً لَينّاً»

5. سخن بايد بزرگوارانه بيان شود. «قَولاً كريماً»

6. سخنى باشد كه پذيرش و عمل آن آسان باشد. «قَولاً مَيسوراً»

7. در گفتار هيچ گونه لغو و باطلى نباشد. «اِجتَنِبوا قَول الزّور»(2063)، «عن اللَّغو مُعرضون»

8. گفتار بايد همراه با كردار باشد وگرنه قابل سرزنش است. «لِمَ تَقولون مالا تَفعلون»

9. مستدل و محكم باشد. «قولاً سديداً»

10. پسنديده و به اندازه باشد. «قولاً معروفاً»

11. زيبا، نيكو و مطلوب باشد. «قولوا للناس حسناً»

12. بهترين‏ها گفته شود. «يقولوا الّتى هى احسن»

13. حتّى مجادلات وگفتگوهاى انتقادى، به بهترين وجه باشد. «جادلهم بالّتى هى احسن»