ادب در گفتار
دستوراتى كه اسلام براى نوع سخن و گوينده و چگونگى بيان او دارد، اشاره كنيم:
1. سخن بايد واقعى و حقيقى باشد. «بِنَباءٍ يَقين»
2. گفتار بايستى دل پسند باشد. «الطّيّب مِن القَول»
3. سخن بايد رسا و شفّاف باشد. «قَولاً بَليغاً»
4. گفتار بايد نرم بيان شود. «قولاً لَينّاً»
5. سخن بايد بزرگوارانه بيان شود. «قَولاً كريماً»
6. سخنى باشد كه پذيرش و عمل آن آسان باشد. «قَولاً مَيسوراً»
7. در گفتار هيچ گونه لغو و باطلى نباشد. «اِجتَنِبوا قَول الزّور»(2063)، «عن اللَّغو مُعرضون»
8. گفتار بايد همراه با كردار باشد وگرنه قابل سرزنش است. «لِمَ تَقولون مالا تَفعلون»
9. مستدل و محكم باشد. «قولاً سديداً»
10. پسنديده و به اندازه باشد. «قولاً معروفاً»
11. زيبا، نيكو و مطلوب باشد. «قولوا للناس حسناً»
12. بهترينها گفته شود. «يقولوا الّتى هى احسن»
13. حتّى مجادلات وگفتگوهاى انتقادى، به بهترين وجه باشد. «جادلهم بالّتى هى احسن»
| نسخه قابل چاپ | ورود نوشته شده توسط عابدی در 1395/08/19 ساعت 12:46:00 ب.ظ . دنبال کردن نظرات این نوشته از طریق RSS 2.0. |