تنها اميد جاماندگان

حضرت امام جعفر صادق(ع) فرمودند: اگر كسي در ماه مبارك رمضان مورد مغفرت الهي قرار نگيرد غفران براي او نيست مگر آنكه عرفه را درك كند.

از اين روايت دو مطلب به دست مي‏آيد: يكي، عظمت ماه مبارك رمضان از نظر گسترش مغفرت الهي است كه همه را در بر مي‌گيرد. دوم، عظمت عرفه است. در ماه مبارك رمضان، زمان مطرح است. ممكن است براي عرفه هم زمان مطرح باشد؛ يعني روز خاص و هم مكان مورد نظر باشد كه آن زمين عرفات است. ولي مسلّماً زمان در اهميت موضوع دخالت دارد كه روز عرفه است.

از لحاظ قيد زمان، اگر كسي در ماه مبارك رمضان مورد مغفرت الهي قرار نگرفت، مسلما اگر در روز عرفه از خداوند طلب مغفرت كند مورد مغفرت الهي قرار خواهد گرفت.

 

روز عرفه، روز دعا و درخواست و توبه

يكي از آن مقاطعي كه اين اسلحه بردش بيشتر است و در اجابت سرعت دارد، ‌روز عرفه است. حتي تعبير امام باقر(ع ) اين است كه اصلا‌ روز عرفه، روز دعا و درخواست از خداوند است. يعني در اين مقطع زماني بخصوص سرعت اجابت دعا بيشتر است.

طبق روايت امام صادق(ع)، آدم (ع) پس از خروج از جوار خداوند، و فرود به دنيا، چهل روز هر بامداد بر فرار كوه صفا با چشم گريان در حال سجود بود، جبرئيل بر آدم فرود آمد و پرسيد:
ـ چرا گريه مي كني اي آدم؟
ـ چگونه مي توانم گريه نكنم در حاليكه خداوند مرا از جوارش بيرون رانده و ر دنيا فرود آورده است.
ـ اي آدم به درگاه خدا توبه كن و به سوي او بازگرد.
ـ چگونه توبه كنم؟
جبرئيل در روز هشتم ذيحجه آدم را به مني برد، آدم شب را در آنجا ماند. و صبح با جبرئيل به صحراي عرفات رفت، جبرئيل هنگام خروج از مكه، احرام بستن را به او ياد داد و به او لبيك گفتن را آموخت و چون بعد از ظهر روز عرفه فرا رسيد تلبيه را قطع كرد و به دستور جبرئيل غسل كرد و پس از نماز عصر، آدم را به وقوف در عرفات واداشت و كلماتي را كه از پروردگار دريافت كرده بود به وي تعليم داد، اين كلمات عبارت بودند از:


خداوندا با ستايشت تو را تسبيح مي گويم سُبحانَكَ اللهُمَ وَ بِحمدِك
جز تو خدايي نيست لا الهَ الاّ اَنْتْ
كار بد كردم و بخود ظلم نمودم عَمِلْتُ سوء وَ ظَلَمْتُ نَفْسي
به گناه خود اعتراف مي كنم وَ اِعْتَرِفْتُ بِذَنبي اِغْفرلي
تو مرا ببخش كه تو بخشنده مهرباني اِنَّكَ اَنْتَ اَلغَفور الرّحيمْ

آدم (ع) تا هنگام غروب آفتاب همچنان دستش رو به آسمان بلند بود و با تضرع اشك مي ريخت، وقتي كه آفتاب غروب كرد همراه جبرئيل روانه مشعر شد، و شب را در آنجا گذراند. و صبحگاهان در مشعر بپاخاست و در آنجا نيز با كلماتي به دعا پرداخت و به درگاه خداوند توبه گذاشت……

هر مسلماني با مسلمان ديگر برادر است و همه مسلمانان جهان با يكديگر برادرند و چيزي از اموال مسلمانان بر مسلماني حلال نيست مگر اينكه آنرا به طيب خاطر به دست آورده باشد…..

 

روز اميد خوشبختي براي همه

روايتي ديگري از امام زين العابدين (ع) عليه آمده كه محدث قمي هم آن را در مفاتيح نقل كرده است؛ در آن روايت آمده است كه روز عرفه بود و حضرت ديدند كه سائلي دارد از مردم، يعني غير خدا، درخواست مي‌كند؛ حضرت به او فرمود: واي بر تو! در چنين روزي از غير خدا تقاضا و درخواست مي‌كني!؟ و حال آنكه اميد مي‌رود در چنين روزي فضل الهي شامل طفل‌هايي شود كه در رحم مادر هستند. اميد است كه اينها خوشبخت و سعادتمند شوند.

 

روز عرفه، روز درخواست از خداوند

در روايتي است كه از پيغمبر اكرم(ص) نقل شده است كه خداوند وحي فرستاد به بعضي از پيامبرانش كه اين متن وحي الهي است كه بر فرض كه اهل هفت آسمان و تمام زمين، همگي از من درخواست كنند و به هركدام هرچه كه خواستند را بدهم، از خزانه، حكومت و فضل الهي ذره‏اي كاسته نمي‌شود؛ حتي مثل يك بال پشه هم از خزانه من كم نمي‌شود؛ و چه‏طور ممكن است كه از فضل الهي كاسته شود در حالي كه من سردمدار آن هستم!؟

 

روز عرفه را از دست ندهيد

دل در جوشش ناب عرفه، وضو مي گيرد و در صحراي تفتيده عرفات، جاري مي شود. آن جا كه ايوان هزار نقش خداشناسي است. لب ها ترنم با طراوت دعا به خود گرفته و چشم ها امان خود را از بارش توبه، از دست داده اند. دل، بيقرار روح عرفات، حضرت اباعبدالله الحسين (ع) شده است. پنجره باران خورده چشم ها از ضريح اجابت، تصوير مي دهد و اين صحراي عرفات است كه با كلمات روحبخش دعاي امام حسين (ع) و اشك عاشقان او بر دامن خود اجابت را نقش مي كند. اشك و زمزمه ما را نيز بپذير.